Freyr - 01.12.1971, Blaðsíða 38

bikkjur, sífellt froðufellandi og með alla þá
fótgalla, sem á hestafótum finnast. En allt
þetta þótti sáragott, það var í svo full-
komnu samræmi við annað á þeim bæ.
Það voru ekki gerðar háar kröfur á bæn-
um þeim.
í stóra pottinum sem hékk í keðju undir
strompinum, sauð húsmóðirin sjaldan ann-
að en rúggrautinn, þennan forna rétt, sem
forfeðurnir höfðu nærst af um árhundruð,
búandi við fábreytni og fátækt. „Rúg-
grauturinn í Bakkagerði er svo stinnur og
límkenndur, að konan festir hann á vegg
og þar getur fólkið svo nagað af honum,“
sagði almannarómur. Þeir, sem hafa séð
og bragðað rúggraut fortíðarinnar, skilja
víst allir hvers vegna fólk var syfjað og
hlakkaði ekki til morgundagsins í þá daga.
Elzti sonurinn hafði reyndar verið í
þjónustu konungsins og það gekk góð saga
um vist hans 1 þeim búðum. Hann grét
söltum tárum þegar hann var kallaður í
herþjónustu og hlaut að fara úr eigin föt-
um og í einkennisbúning hermanna, og var
alveg viðutan þann stutta tíma sem hann
hlaut að vera þar, eða unz hann var sendur
heim aftur vegna ístöðuleysis og einfeldni.
Og nú biðu bræðurnir þess með skelfingu
að verða kallaðir. Aðeins einu sinni hafði
það skeð, að Bakkagerðisbræður voru róm-
aðir fyrir athafnir sínar og það var í fyrra
þegar þeir stóðu rólegir á tjarnarbakkan-
um og létu gusurnar ganga yfir strákana,
sem stóðu úti í tjörninni og lá við að veikj-
ast af kulda.
En nú skyldi þess hefnt og það rækilega.
❖ * ❖
Þegar Keldnapiltar voru komnir hinumeg-
in við tjörnina sáu þeir, að enn brann ljós
í Bakkagerði. Þá var of snemmt að hafast
nokkuð að.
Þeir áttu leið fram hjá húsi, þar bjó
gömul ekkja, er hét Maren. Til þess að
hafast eitthvað að spiluðu þeir fyrir hana
á hrossabrest og gamla fjöður. Gamla kon-
an varð hrifin af þessari heimsókn ungl-
inganna og gekk út til að óska þeim gleði-
legs nýárs, og mæltist til þess að þeir
kæmu inn, það var þó að minnsta kosti
blessaður ylur þar í stofunni þar sem
spangarbókin lá á borði og gleraugun
hennar ofaná.
„Ó, en drengir mínir, ég á ekkert að
gæða ykkur á,“ sagði Maren þegar þeir
voru komnir inn. „Það er nú annars
skammarlegt, en mig dreymdi nú ekki um
að nokkur kæmi til þess að heilsa nýja
árinu með háreysti hérna, þar sem ég er
ein míns liðs.“
„Það gerir ekkert til“ sagði sá piltanna,
sem hafði orð fyrir þeim.
„Við höfum brennivínslögg með. En ...
ef þú skyldir hafa svolitla gerögn þá ...“
„Ger? Þið etið þó ekki ger með brenni-
víni?“
„Aldeilis ekki, Maren, en við þurfum á
geri að halda, helzt af því tagi, sem er
reglulega mjúkt og límkennt.
„Þið piltar!,, kvað Maren við fullum
hálsi.
„Nú eru það enhver strákapör, sem þið
hafið í hyggju, Guð veri með ykkur. Ger
skulið þið fá — ef ég á það. En hvað ætlið
þið að líma með því og hvar ætlið þið að
nota það?“
Piltarnir vildu ekkert segja. Þeir settu
upp alvörusvip og sögðu það leyndarmál.
Og Maren gamla átti virkilega ger í skál,
og það ekki svo lítið, en það var bæði þurrt
og sprungið.
„Ég get hellt vatni á það og hitað það“
sagði Maren áköf. Það var ágætt ráð og á
meðan gerið var vætt og yljað á kamínunni
fengu þeir sér sopa úr flöskunni og tróðu
í pípur sínar.
„Ætli að kaupmaðurinn hafi opna búð
núna?“ sagði sá piltanna,sem orð hafði fyr-
ir þeim, og var djúpt hugsandi.
„Onei, nei,“ sagði Maren. „Það er langt
síðan hann lokaði.“ Pilturinn hugsar og ef-
ast. „Við þurfum að nota pappír, þú átt
líklega ekki pappír, Maren?“
„Hvað mikið þurfið þið? Oh, pörupilt-
502
F R E Y R