Freyr - 01.12.1971, Blaðsíða 40

ekkert þegar bóndinn skreiddist í bólið
aftur. Og svo sofnuðu allir á ný.
Umrenningur, sem fólk kallaði Þrumu-
gný, gisti í Bakkagerði þessa nýársnótt.
Þar kom hann oft á ferðum sínum, hann
vildi helzt gista við forna heimilishætti og
Bakkagerðisbóndi sýndi honum ævinlega
sérstaka gestrisni. Þrumugnýr gamli hafði
komið um kvöldið, fengið sinn kvöldverð
og launað hann með kviðlingi og síðan
gengið til hvílu í slagbekknum. Og hann
svaf fast eins og aðrir á heimilinu.
Þegar bóndi var á ferli að kanna hvað
klukkan var heyrði hann Þrumugný gamla
snúa sér í bólinu og hálfhrjóta. Og svo
varð allt kyrrt og sá gamli svaf alveg eins
og hitt fólkið.
Það væri til of mikils ætlast að kýrnar
hvíldu sig og jórtruðu heilan dag og
hreyfðu sig ekki. En fyrir þeirra hlut hafði
verið séð. Þegar gert er sprell er sjálfsagt
að gera það rækilega og piltarnir frá Keld-
um voru auðvitað á verði á nýársdag til
þess að sjá hvernig allt færi fram. Það
kom ekki upp reykur í Bakkagerði þann
daginn. Fyrirtæki þeirra hafði heppnast.
Tveir þeirra læddust því heim á bæinn til
þess að fóðra kýrnar svo að þær yrðu ekki
til þess að vekja svefnpurkur heimilisins.
* * *
Og svo leið næsta nótt og Bakkagerðis-
fólkið svaf prýðilega. En svo vaknaði það
og allir þóttust hafa sofið út og kvörtuðu
um sult.
Húsbóndinn þreifaði á klukkunni og
fann að vísarnir sögðu hana vera 8, og
auðvitað var þetta klukkan átta að morgni,
og fólkið áleit að aðeins væri liðin klukku-
stund síðan hún var skoðuð síðast og sann-
færst um að hún var sjö. Synirnir réðu
sér varla, þeir vældu og mjálmuðu og létu
öllum illum látum, hlægjandi og skrikj-
andi í myrkrinu.
Dæturnar tístu í sínu horni svefnstof-
unnar og hneggjuðu þar rétt eins og fol-
öld. Og Þrumugnýr gamli var kominn á
stjá, fólkið heyrði hann klóra og nudda
sig þarna á slagbekknum, þessi stóri og
loðni sláni, og hann var farinn að söngla
með sjálfum sér og gerðist nú háværari,
og við og við smjattaði hann með tung-
unni og gaf frá sér værðarhljóð. Þó var
eins og honum fyndist enn vera nótt og
var því ófús að ræða við fólkið enda þótt
piltarnir bæðu hann að taka nú slag. Pilt-
ar gerðust nú háværari þrátt fyrir myrkrið
og fundu upp á hinu og þessu, sem vakti
hlátur í svefnhýsinu.
„Verið þið nú hljóðir og ekki með nein
fíflalæti“ kallaði bóndi frá svefnhúsi hjón-
anna, „á nýársmorgni eiga allir að vera í
hátíðaskapi.“ Þeir hlýddu, en á næstu
stundu rauf bóndi sjálfur þögnina, ýtti við
konu sinni, sem auðvitað var glaðvöknuð,
og sagðist vera bæði þyrstur og svangur.
Við þessi orð bónda vöknuðu allir og
tóku undir með honum. En konan, þessi
alvörumanneskja, áleit þetta bara vera
gabb, og bað fólkið þegja. Eftir stundar-
korn rís hún þó snögglega upp í rekkju
sinni því að henni heyrðist sem einhver
sé að nasla, finnst það hljóð koma frá lok-
rekkjum piltanna. Getur það verið að þeir
hafi farið á stjá og náð sér í kjötpylsur
eða hangikjötsbita, þessa bannvöru, sem
alltaf hangir í rjáfrinu hátt yfir rúmunum.
Henni misheyrist ekki. „Þið ættuð að
skammast ykkar“ hrópar hún bálvond.
„Svei ykkur og aftur svei.“ Getið þið látið
kjötið í friði.
Um stund ríkir þögn í lokrekkju son-
anna. En konan situr uppi og hugsar sitt
ráð. Henni finnst sem hún sé sjálf orðin
innantóm. Og úr því að húsbóndinn er það
líka .... var þá nokkuð í vegi fyrir því
að fá sér nú árbít snemma á nýársdags-
morgni? Þetta er hátíðisdagur. Og hún
ráðgazt við bónda sinn og þau eru sam-
mála, hún fer á fætur, þreifar fyrir sér í
búri og finnur þar brauð og sitthvað fleira.
Hún var vön að vera á ferli í myrkrinu,
því að alltaf eru ljósin spöruð. Hún hellir
jólaöli í könnu og ber þetta allt inn.
504
F R E Y R