Freyr - 01.12.1971, Síða 41

Og það er áreiðanlega tekið til matar-
ins. Hver fær sinn skammt í bólið, allir
maula sinn skerf og drekka öl úr könnum,
allt í myrkrinu, og fjörugar umræður og
gleðskapur ríkir meðal fólksins, sem aldrei
fyrr hefur verið svo kátt og samstillt í
gleðskap á morgni dags. Allir voru sam-
mála um, að þetta væri sú lengsta nýárs-
nótt, sem þau mundu og ræddu mikið um
það, og allir buðu gleðilegt nýtt ár og
þökkuðu fyrir gamla árið. En skerfur sá
af vistum, sem konan hafði komið með,
hrökk hvergi til að seðja fólkið svo að hún
mátti sækja meira, enginn skyldi þó svelta
á nýársdag.
Allir kvörtuðu yfir því, að þetta væri
kaldur nýársmorgun, svo að ein dætranna
varð til þess að fara á fætur til þess að
kveikja upp í kabyssunni, því að enginn
vildi fara á fætur fyrr en ögn væri farið
að hlýna. Og úr því að allir höfðu fengið
góða nærinu var svo ósköp þægilegt að
leggja sig stundarkorn á meðan ylurinn
frá ofninum breiddi sig um stofurnar og
það gæti tekið nokkra stund, af því að
inni var orðið svo kalt. iÞessvegna var
gott að fá sér blund aftur, en sá blundur
varð lengri en til var ætlast því að hann
varaði til kvölds.
Þegar Bakkagerðisfólkið vaknaði um
nóttina að þriðja degi janúar gat enginn
með nokkru móti sofið lengur. Synirnir
löbbuðu út í dyrnar í kulda og myrkri og
biðu eftirvæntingarfullir eftir að sjá dags-
rönd í austri. Aldrei höfðu þeir lifað svona
langa nótt, hún ætlaði aldrei að enda.
Bóndi klæddist í nokkrar spjarir og fór í
fjós til þess að gefa kúnum. Þær lágu þar
jórtrandi og leið vel, þær höfðu tæmt jöt-
urnar. Og hestarnir voru rólegir og saddir,
en lítið var eftir í jötu þeirra, óeölilega
lítið. En bóndi sagði ekkert af því tilefni,
bezt að vera hljóður um það þótt vera
kynni að búálfur hafi verið á ferð og hjálp-
að hestunum að tæma jötuna, í henni var
svo mikið í gær, að svona mikið höfðu
hestarnir ekki etið einir.
Og hvað, það var nótt enn og óhætt að
leggja sig aftur. Synirnir voru svo glað-
vakandi, að þeim var ómögulegt að blunda,
þeir vildu kveikja ljós og fara að spila,
en að snerta spil á nýársdagsmorgun, það
gera ekki aðrir en heiðingjar, sagði móðir
þeirra og þverneitaði. Það kom bara ekki
til mála að kveikja svo mikið sem á týru.
En strákarnir gátu ekki setið kyrrir.
Þeir gátu ekki sofið fyrir kröftum og held-
ur ekki lokað augunum þrátt fyrir þreif-
andi myrkur.
Einn þeirra fretaði svo að bergmálaði í
svefnhúsinu og það vakti kátínu, ekki sízt
þegar fleiri tóku undir í sama dúr. Það
samspil vakti skellihlátur í myrkrinu og
stoðaði ekkert þó að foreldrarnir reyndu
að vanda um fyrir strákum. og undan
sængurfötum systranna heyrðust pískur-
hljóðin eins og þau kæmu úr iðrum jarðar.
Enginn gat haldið niðri í sér hlátrinum
og allt húsið hljómaði af kátínu, sam-
hljómar heilbrigði. hreysti og hvfldar á því
heimili, voru eftirköst óvenjulega langrar
nætur. Það var hrossahlátur, skellihlátur,
gnegg og tíst, allt í senn, sem kom frá
öllum lokrekkjum og brátt var farið að
reyna kraftana. Piltarnir þreyttu aflraun-
ir, stúlkurnar kitluðu hvor aðra og óhljóð-
in urðu rétt eins og í grísahóp, sem hleypt
er út úr húsi í fyrsta sinn á vordegi.
í öllum ólátunum sótti þorsti á, meira
öl var sótt og drukkið og ýmis uppátæki
voru höfð í frammi, mest til þess að drepa
tímann þessa firna löngu nótt, sem aldrei
ætlaði að enda.
Það þurfti svo sem ekki margar hvatn-
ingar til þess að fá Þrumugný til þátttöku
í gleðskapnum. Fyrst söng hann uppá-
haldsvísuna sína. Hann var því vanur að
fá góðan skilding fyrir að syngja þá vísu
og jafnvel krafttóbak í pípu sína að auki.
Það var kröftug vísa og bezt að syngja hana
í myrkri. Henni var ævinlega vel tekið,
stundum of vel. Strákarnir æptu svo að
ekki heyrðist mannsins mál.
Næst hafði Þrumugnýr gátur á taktein-
505
F R E Y R