Freyr - 01.12.1971, Blaðsíða 36

ræddu því ekki að vaða út í á eftir hinum.
Þeir höfðu annars nógan tíma, voru ró-
lyndir að eðlisfari, staðnæmdust því þarna
á tjarnarbakkanum og stóðu þar og hag-
ræddu tilveru sinni í makindum í tvær
klukkustundir.
Þetta var nístingsköld nótt, rétt við
frostmark, svo að strákarnir voru farnir
að skjálfa þarna úti í tjörninni þar sem
þeir stóðu í vatni langt upp á læri.
Bakkagerðispiltarnir gerðu sér það til
dundurs — og til að halda á sér hita —
að sulla í vatninu og skapa öldugang á því
með svipunum og prikunum, og þar eð
vindurinn ýtti öldum þeirra frá landi uxu
þær á leiðinni til strákanna og skullu á
lærum þeirra og vættu rækilega. Þetta olli
þeim gremju og skömmuðust yfir, en það
skóp enga miskunn í búðum andstæðing-
anna, því að þá tóku Bakkagerðispiltarnir
sig til og þrifu væna steina og moldar-
hnausa, sem þeir þeyttu út í tjörnina svo
að enn hærri öldur risu, sem gerðu tjarn-
stöðumenn holdvota og þeir fóru að barma
sér.
Og Bakkagerðissveinar höfðu nógan tíma
og stóðu og stóðu á bakkanum. Það fór svo
að lokum að hinir hlutu að biðjast griða,
og næstu daga urðu þeir auðvitað til at-
hlægis um nágrannabyggðir.
En nú skyldi hefna fyrir ófarirnar í
fyrra. Og þar sem þeir voru góðglaðir kom
einum þeirra gott ráð í hug, er allir féllust
á, og innblásnir af ákafa og hrifningu
skyldi nú látið til skarar skríða.
* * *
Til þess að geta skilið réttilega alla að-
stöðu í Bakkagerði og viðhorf heimilis-
fólksins þar, þarf að lýsa vissum atriðum
ofurlítið nánar. Bærinn var orðinn mjög
gamall, lá einn og afsíðis norðan við
Bakkagerðistjörnina. Áður fyrr hafði bær-
inn verið enn fjær öðrum bæjum, hann
hafði verið fluttur, gamlar rústir af veggj-
um og garðbrotum sýndu ummerkin og
þar voru enn leifar runna og plómutrjáa,
sem þar höfðu verið ræktuð.
Það Bakkagerði, sem nú stóð á vestari
bakka tjarnarinnar, var með nýtísku sniði
og reis í ríki þeirrar menningar, sem nú-
tíminn færir fólki. En fólkið í gamla
Bakkagerði vildi ekki flytja af feðranna
reit, það sat fast við sinn keip á fornri
slóð og hagaði bæði háttum og siðum í
trássi við samtíðina. Þarna hafði fólkið
alltaf búið án minnstu tilhneigingar til að
færa sig nær nýja þjóðveginum né taka
upp venjur nýrra tíma, sem að þess dómi
voru ein hringavitleysa. Annars var Bakka-
gerðisfólkið mjög góðum efnum búið.
Það var á orði haft, að Bakkagerðisfjöl-
skyldan væri bæði syfjuð og sérlega væru-
kær. „Þar er alltaf sofið hvenær sem tæki-
færin gefast,“ sagði fólk. Hjónin áttu bæði
syni og dætur, nógu stóran hóp til þess,
að þar þurfti ekki annað vinnufólk.
Þegar mikið var að gera var alltaf farið
hægt af stað, menn þurftu að geispa fyrst,
hálmstrá og fiður gægðist undan húfunni,
hlaupið var í skjól við hvert tækifæri eins
og svefnleysi þjakaði og ylli hrolli, jafnvel
þótt komið væri beina leið úr bólinu. Það
lá við að þar væri skriðið og ekki gengið
að verki, svo þreytulegt var allt framferði
á þeim bæ. Jafnvel þótt þeir bræður ættu
að heita að standa réttir sigu augnalokin
og kláðafiðringur var í handleggjunum, og
ef yrt var á þá var rétt eins og þeir þyrftu
að vakna af blundi til þess að geta svarað,
eða áttað sig á hvar þeir voru. Þegar þeir
borðuðu voru þeir hálfsofandi, og þegar
þeir löbbuðu á eftir plógnum eða voru við
önnur störf var því líkt sem þeir gistu
draumaland eða martröð þjakaði.
Á fögrum sumardegi var stundum rétt
eins og þar væri eyðibyggð, þegar sólin
skein á sofandi fólkið, einn hvíldi upp við
húsvegg, annar í skugga við hverfistein-
inn, sá þriðji í vagninum, sonur við hlöðu-
dyrnar, hann hafði ekki orkað að komast
alveg inn í hlöðuna og þarna var sofið
sætum blundi, og inni í húsinu hrutu kon-
500
F R E Y R