Freyr - 01.12.1971, Blaðsíða 39

arnir, ætli að ég reyni ekki að hjálpa ykk-
ur.“
„Við þurfum mikið, en það er ekki af
því að við ætlum að skrifa.“
„Sjáið þið nú bara hvað ég hef“ hrópar
Maren og dregur heilmikinn hunka af
pappírssneplum upp úr skúffu. Þetta eru
gamlir pokar og umbúðapappír og blöð úr
gömlum skrifbókum, og Maren lætur þá
hafa þetta alltsaman þótt hún fái enga
skýringu á hvaða strákapör á að fremja
með þessu dóti. Og svo er kannað hvort
þetta sé nothæft og nógu mikið og það
reynist svo vera.
En annars er víst bezt að líma þetta sam-
an í stærri blöð, til þess er gerið nú þén-
legt og þetta er gert með kostgæfni. Maren
horfir á af miklum áhuga, og þegar hún
sér hve stór blöð eru gerð úr sneplunum
dettur henni í hug til hvers megi nota þau.
En hún mælir ekki orð, gamnar sér við
tilhugsunina og nærri því hlær með sjálfri
sér svo að tannlausir gómarnir glamra.
Hún segir þó ekkert en hlassar sér niður
í stól og stynur af feginleik og ánægju
yfir að geta þess til með sjálfri sér hvað
gera skal með pappírinn hennar.
Strákarnir hafa lokið límingum og einn
skreppur út til þess að athuga hvort búið
sé að slökkva í Bakkagerði. Hann kemur
strax inn aftur, kinkar bara kolli, beir
kveðia Maren og hún fylgir beim bögul
til dyra. Þeir eru ekki komnir langt baðan
begar þeir heyra Maren kveðja með hrifn-
ingu og svo lokar hún hurðinni.
Myrkur hjúpaði allt í Bakkagerði þegar
þeir komu þangað. Þar sváfu allir eins og
múrmeldýr og varla mundi nokkur vakna
þótt hleypt væri af fallbyssu utan dyra.
Eigi að síður viðhöfðu piltarnir sérstaka
varúð, og gáfu sér góðan tíma til þess að
undirbúa verkið, en það var að líma papp-
ír á allar rúður glugganna.
Það voru ekki svo margir eða stórir
gluggar á gamla húsinu, þetta var auðvelt
verk, aðeins tvö fög sem sneru að útihús-
um og tveir gluggar kálgarðsmegin. Hvergi
var eftir glufa, sem ljós gæti gægst inn
um, allt var yfirlímt og vel fyrir séð að
væri pottþétt, jafnvel skráargöt hurðanna
voru fyllt og að loknu starfi laumuðust
piltar burt, hljóðlaust, en lá við að skella
upp úr af hlátri.
* * *
Af því að það var gamlaárskvöld hafði
fólkið í Bakkagerði háttað seinna en venju-
lega. Það var því eðlilegt að það gæti sofið
langt fram á dag á nýjársdag og mundi
hafa gert það að öllu sjálfráðu.
En þegar einn og einn vaknaði síðla
dags og fannst hann hafa sofið út, var al-
dimmt eins og í gröf væri, og því var eðli-
legt að leggjast til svefns aftur og bíða
birtu, en undarlegt að vera svo vel vakn-
aður um miðja nótt. Nýársdagurinn leið,
en þegar komið var kvöld fannst bónda
sem hann hefði sofið lengur en venjulega.
Þessvegna gekk hann út að dyrum til þess
að skyggnazt um hvort dagur væri senn
á lofti. En þá var komið kvöld og því myrk
nótt úti, svo mikið myrkur sem hann átti
að venjast á nóttu og því var sjálfsagt að
að leggja sig og fá sér blund unz dagur
rynni.
Einn sonanna ýtti hurðinni frá lokrekkj-
unni og snurði geispandi hve framorðið
væri. Bóndi breifaði á vísum klukkunnar
og fann að hún var rúmlaga sjö, en klukk-
an er siö bæði að morgni og kvöldi og þá
er myrkur.
„Er hún ekki meira?“ sagði piltur. „Ég
er glaðvakandi. Ætli að ég sé veikur. Ég
hef legið vakandi lengi. Mér finnst bara
að ég sé orðinn svangur.“
„Jæja“, sagði sá gamli. „Leggðu þig bara
útaf og truflaðu ekki svefn okkar hinna.
Ef þú ert lasinn verður hugað að þér þegar
birtir af degi.“
Og svo fór bóndi í bólið aftur. Satt að
segja fannst honum líka að hann væri mat-
ar þurfi, en það hlaut að vera ímyndun.
Konan var vakandi og geispaði og sagði
F R E Y R
503