Freyr - 01.12.1999, Síða 4

Vanda þarf til allra
þátta í hrossaræktinni
Viðtal við Kristin Guðnason, formann Félags hrossabænda
Kristinn Guðnason, hrossa-
bóndi á Skarði, hefur lengi
verið virkur í málefnum
hrossabænda en hann var kjörinn
formaður Félags hrossabænda árið
1998. Kristinn fæddist í Reykjavík
en er uppalinn á Skarði. Foreldrar
hans eru Sigríður Theodóra Sæ-
mundsdóttir húsffeyja á Skarði og
Guðni Kristinsson ífá Skarði. Krist-
inn hefur rekið þar hrossabúskap en
rekur nú hrossabú og tamningastöð
í Árbæjarhjáleigu. Kristinn á sex
börn, fjögur með Fjólu Runólfs-
dóttir frá Brekku í Þykkvabæ, einn
son og þrjár dætur, og tvær dætur
með Marjolyn Tiepen.
Við spyrjum Jýrst um helstu hags-
munatnál greinarinnar um þessar
mundir.
„Það má segja að þau séu fólgin í
öllu því sem við kemur hesta-
mennsku. Okkur finnst það t.d.
mikið hagsmunamál að auka kröfur
um gæði á öllum sviðum. Þá hljót-
um við að byrja á undirstöðunni,
þ.e. ræktuninni. Með þessu er ég
ekki að gera lítið úr því ræktunar-
starfi sem nú er unnið en stór hópur
hrossa stendur utan við hefðbundið
ræktunarmarkmið. Þessi hross eru
bara til og eru engum til gagns. Ég
held að þetta tefji mjög mikið fyrir
greininni. Það er stefna Félags
hrossabænda að menn vandi mjög
til allra þátta er varða greinina og
afsetji óarðbær hross. Mér finnst að
þegar menn eru að tala um offfam-
boð á hrossum séu menn ekki að
gera það í réttu samhengi. Ég er
sammála því að það er of mikið af
hrossum hér sem henta engum og
hæfa engum en það er alls ekki til
of mikið af góðum hrossum.
Við þurfum síðan að vanda okkur
enn betur en við höfum gert við
meðhöndlun og tamningu hross-
anna. Góð aðstaða hefur víða verið
byggð upp fyrir slíkt, bæði hjá
bændum og hestamannafélögum,
og það er gleðilegt fyrir greinina að
í fáar íþróttagreinar eða áhugamál
hafa verið lagðir jafnmiklir fjár-
munir og í hestamennskuna af ein-
staklingum. Þetta þarf að nýta bet-
ur.
I framhaldi af því ætti arðsemin
að aukast en hún er alltof lítil í dag.
Markaðsstarfið er náttúrulega mjög
mikilvægur liður í því en það verð-
ur að byggja á góðum grunni.“
Ef við höldum okkur aðeins
áfram við markaðinafyrir hross, þá
hefur Þýskalandsmarkaðurinn
minnkað töluvert. Hver er ástœöan
fyrir því og eru einhverjir aðrir
markaðir að opnast í staðinn?
„Flvað varðar Þýskalandsmark-
aðinn, sem hefur verið eitt okkar
helsta viðskiptaland frá upphafi, þá
eru ástæðurnar margar. Til að
mynda eru komnir öflugir hrossa-
ræktendur þar í landi sem rækta
ágæt hross. Annað sem hefur valdið
þessu er umræða um sumarexem,
en talið er að það herji frekar á
hesta sem fluttir eru frá íslandi
heldur en íslenska hesta sem eru
fæddir í Þýskalandi. Svo virðist
vera að þegar hitasóttin kom upp
fyrir tæpum tveimur árum og út-
flutningur stöðvaðist hafi þýskir
hrossaræktendur fengið það forskot
sem þeir þurftu til að markaðssetja
fjölskylduhesta því eftir að útflutn-
ingur hófst að nýju hefur mjög lítið
af Qölskylduhrossum farið til
Þýskalands. Og þrátt fyrir að mjög
vel hafi gengið hjá okkur á Heims-
leikunum í Þýskalandi í sumar virð-
ist það ekki hafa hjálpað. Efnahags-
ástandið í Þýskalandi hefur einnig
verið slæmt og umræðan um tolla-
mál einnig skaðað útflutninginn en
þar eru lögreglumál í gangi. Þetta
hefur valdið þvi að útflutningur
þangað, sem fór hæst í um 1300
hross á ári, er nú aðeins á fimmta
hundrað hross.
Það ber þó að taka fram að bestu
hrossin seljast þó enn til Þýska-
lands, bæði keppnishross og góð
kynbótahross.
Við erum hins vegar alltaf að
reyna að leita nýrra markaða og nú
litum við mjög björtum augum til
Bandaríkjanna. Ég geri mér hins
vegar fyllilega ljóst að það er erfið-
ur markaður og við þurfum að
leggja á okkur mikla vinnu og íjár-
útlát áður en hann verður stór út-
flutningsmarkaður. Þar þurfum við
bæði að fást við miklar fjarlægðir
og sterka hestahefð í Bandaríkjun-
um sem tengist kúrekunum. Ef það
tekst hins vegar vel að bjóða fram
alvöru íslenska gæðinga þá held ég
að góðir hlutir gætu gerst. Þangað
hafa ekki farið mörg hross ennþá en
því fleiri sem þau verða, því sterk-
ari verðum við.
Önnur lönd en Þýskaland hafa
hins vegar haldið sinu og útflutn-
ingur hefur aukist til nokkurra
landa, t.d. Danmerkur. Svíþjóð er
nú orðið okkar aðalviðskiptaland
og Finnland er að sækja sig. Fleiri
lönd mætti telja.“
Fyrst menn hafa hafið ræktun á
íslenska hestinum í Þýskalandi,
gæti það þá ekki alveg eins gerst
víðar?
„Það getur alveg gerst og á í raun
að gerast því ræktunin eykur áhug-
ann. Þýsku ræktendurnir hafa átt
4- FREYR 13-14/99