Skátablaðið - 01.12.1961, Síða 13

eins og örskot inn í greniskóginn. Það þaut
eins og leiftur gegnum luiga hans, að nú
væri það komið fram, sem hann hefði
fundið á sér alla nóttina. Þetta var alveg
eins og nóttina hræðilegu fyrir löngu,
löngu síðan.
Eins og af eðlishvöt byrjaði elgurinn
sama varnarbardagann og þá. Hann hljóp,
hristi sig og sló hornunum aftur á bakið,
eða þá að hann tók undir sig voldug stökk
gegnum þéttasta greniskóginn til að hrista
rándýrið af sér. En gaupan sat kyrr á hverju
sem gekk. Hún var glorsoitin og hafði
fundið blóðbragðið, og nú reyndi hún að
læsa tönnunum eins langt og hún gat nið-
ur í hálsinn á þessum stóra, heita og blóði-
fyilta líkama. Marga og langa daga hafði
gaupan ekki smakkað ætan bita, og þess
vegna lagði hún allt sitt í bardagann.
Elgurinn hrasaði, hann hafði fundið, að
hinar oddhvössu rándýrstennur boruðust
lengra inn í hnakkavöðvana. Gaupan fann
nú blóðbragðið greinilegar. Tennur lrenn-
ar voru nú komnar á kaf í skinn og hár,
sem fyllti upp í nasaholur hennar hvert
skipti sem hún reyndi að draga andann.
Gaupan var komin að köfnun, en hún gaf
sig ekki, sleppti ekki takinu. Hún hafði
aðeins í eitt einasta skipti af ótalmörgum
neyðzt til að gera það.
Elgurinn stóri og sterki barðist í villtri
hræðslu við óvin sinn og það lýsti af út-
þöndum augum hans í myrkrinu. Hann
virtist vera varnarlaus gagnvart þessum
litla en blóðþyrsta óvini. Enn einu sinni
hljóp hann með æðisgegngnum hraða inn
milii nokkurra trjáa, sem báru langar og
sterkar greinar. Þessi bardagaaðferð hafði
bjargað honum í fyrra skiptið. En núna
var gaupan betur varin bak við hornin en
þá, því að þá hafði hann verið ungur og
hornin höfðu vaxið mikið síðan.
Og það var sjálfur „Arnardalselgurinn",
senx hijóp nú samanhnipraður og varnar-
laus um skóginn með dauðann á hnakka
sér. Enn þá var stóra hálsæðin ósködduð,
en þvkkt snjólagið tafði mikið fyrir hon-
um og dró úr kröftunum. Bráðlega myndi
rándýrið ná betra taki og sökkva tönnun-
um dýpra, og þá væri ekki langt að bíða
dauðans. Þá myndu kraftarnir minnka enn
þá fljótar og dauðinn koma hægt en bít-
andi og óumflýjanlega. Lög náttúrunnar og
lífsins x skóginum voru miskunnarlaus og
óvægin. Þetta var bardagi tveggja dýrateg-
unda fyrir lífinu. Bæði þekktu þau rétt
sinn og bæði vildu lifa.
Elgurinn reyndi að velta sér í snjónum,
en hann var svo laus og djúpur, að hann
eyddi aðeins kröftunum á því. Og rándýrs-
tennurnar grófust dýpra inn í holdið, —
brenndu eins og eldur yfir alfan hálsinn.
Svo hljóp elgurinn aftur af stað og lét
sterkar trjágreinar strjúka bak sitt milli
þess sem hann hristi sig á hlaupunum. En
gaupan sat kyrr eins og hún væri negld
föst niður á hnakka hans. Smám saman
barst leikurinn niður skóglendið og niður
SKATABLADIÐ
95