Skátablaðið - 01.12.1961, Side 22

MEÐ EEDFEAUG TIE TUNGESINS
Sa^a frá Tröllalandínu.
Tröllatvíburarnir litlu, þeir Fífikus og
Stappel, sátu á bakkanum á Trölla-
tjörn og skvömpuðu nreð fótunum í
hreinu og myrkbláu, vatninu. Það var
nótt og máninn skein skærgulur á himin-
hvelfingunni.
„Á ég að segja þér nokkuð, Stappel. Eg
vildi bara gjarnan fara í ferðalag til tungls-
ins til að sjá, hvernig tröllunum þar líður.“
„Það er nákvæmlega það sem mig hefur
alltaf langað til líka,“ svaraði bróðir hans
og horfði fullur löngunar til tunglsins.
„Kannski ætturn við að búa okkur til
eldflaug," hélt Fífikus hugsandi áfram. „Ég
las í einhverju blaði um daginn, að menn-
irnir væru nýlega búnir að senda eina slíka
til tunglsins."
„Jahá, kannski við gæturn gert það líka,“
sagði Stappel, „við ættum að búa okkur
til raunverulega tröllaeldflaug og verða
fyrstu tröllabörnin, sem færum til tungls-
ins. Það gæti nú orðið spennandi."
„Já, vissulega,“ sagði Fífikus og hnykl-
aði brýrnar svo það komu djúpar hrukkur
í enni hans, „ég held, að við ættum að
reyna. Við skulum þá koma okkur að
verki."
Þar með var það ákveðið. Og þegar
tröllin ákveða að gera eitthvað, þá líta þau
ekki upp fyrr en þau eru búin að fram-
kvæma það.
Fífikus varð sér úti um allar þær bækur
og timarit, sem innihéldu eitthvað um
tunglflaugar. Flann las og las og síðan
fyllti hann hverja pappírsörkina af annari
með teikningum af eldílaugum og var ákaf-
lega spekingslegur á svipinn. Stappel stóð
hjá honum, iðandi í skinninu af forvitni,
og horfði með mikilli lotningu á bróður
sinn fylla hvert blaðið af öðru með allra-
handa óskiljanlegum teikningum.
Af og til fékk Stappel skipun unr að sækja
eitthvað, og þá þaut hann af stað með eld-
ingshraða til að jturfa ekki að vera lengur
í burtu en hann mögulega þyrfti, — núna,
þegar fyrsta tröllaeldflaugin í veraldarsög-
unni tröllaðist áfram af fullum krafti, eins
og hann orðaði það, þegar tröllapabbi og
tröllamamma spurðu, hvað væri á seyði,
fyrst að þeir væru báðir svona önnum
kafnir.
„Já, hann Fífikus minn lætur nti ekki
að sér hæða„“ sagði tröllapabbi og klóraði
sér bak við eyrað með rófunni, „ekki veit
ég, hvað hann getur ekki, drengurinn sá.“
„Já, eitthvað skrítið er á ferðinni hjá
honum,“ sagði tröllamamma, „ég sé það á
nefinu á honum Stappel, það er orðið eld-
rautt.“
En tröllatvíburarnir lásu og skrifuðu,
reiknuðu og teiknuðu. Já, þeir unnu af svo
miklu kappi, að þeir gleymdu næstum því
að borða. En öðru hverju sögðu magarnir
í þeim þó til sín og heimtuðu mat. Dreng-
irnir unnu svo mikið, að tröllapabbi og
tröllamamma fóru að hafa áhyggjur út af
heilsu þeirra.
„Þeir hafa áreiðanlega létzt um mörg
hundruð kíló,“ sagði tröllamamma og var
xnjög áhyggjufull á svipinn. „En,“ hélt
104
SKATABLAÐIÐ