Sameiningin - 01.02.1911, Blaðsíða 25

377
en einu sinni eSa tvisvar. n. Útaf þessu varS Sýrlands-konungr
órór í skapi, kallaSi á menn sína og sagSi viS þá: GetiS þér ekki
sagt mér, hver af vorum mönnum ljóstar upp fyrirætlunum vorum
við ísraels-konung? 12. Þá sagSi einn af þjónum hans: Því er
eigi svo farið, minn herra konungr! heldr flytr Elísa spámaðr, sem
er í Israel, ísraels-konungi þau orð, sem þú talar í svefnherbergi
þínu. 13. Þá sagSi hann: Farið og vitiS, hvar hann er, svo aS eg
geti sent og látiS sœkja hann. Var honum þá sagt, aS hann væri í
Dótan. 14. Þá sendi hann þangaS hesta og vagna og mikinn her.
Komu þeir þangaS um nótt og slógu hring um borgina. 15. En er
hann kom út árla nœsta morgun, umkringdi her með hestum og
vögnum borgina. hái sag’ði sveinn hans við liann: Æ, herra minn!
hvað eigum við nú til bragðs að taka? 16. Hann svaraði: Óttast
ekki, þvi að fleiri eru þeir, sern með okkr eru,, en þeir, sem með
þeim eru. 17. Og Elísa gjörði bœn sína og mælti: Drottinn! opna
þú augu hans, svo að hann sjái. Þá opnaði drottinn augu sveinsins,
og sá liann þá, að fjallið var alþakið hestum og eldlegum vögnum
hringinn í kringum Elísa.
Ees: 2. Kon. 6. og 7. kap. — Minnistexti: hví að þín vegna
býðr hann út englum sínum, til þess að gæta þín á öllum vegum
þínum ('Sálm. 91, 117.
13. v.1: Dótan: smábœr 10 mílur fyrir nörSan Samaríu, stóS
á hæð, og hæSir í kring á tvo vegu. — Elísa varaSi konunginn viS
launsátrum; orS guSs varar viS freistingunum, sem oss eru búnar
(sjá Matt. 26, 41). — Fyrir bœn Elísa lærSi sveinninn aS þekkja
hina ósýnilegu verndara; sá, sem vill vekja eða glœSa trú hjá öSr-
um, verSr aS biSja. — TrúaSr maSr kvíSir ekki; hann veit, aS hann
er ávallt undir vernd guSs, föSur síns. Sálmrinn 59 í sálmabókinni.
f BEN HÚR. ®
Fjórða bók. (Franihald.
FIMM1T KAPÍTULI.
Ben Húr leitar fyrir sér.
Þá er Ben Húr skundaSi útúr vöruhúsinu mikla, var
hann aS hugsa um þaS, aS enn einu sinni hefSi honum,
einsog oft áSr, misheppnazt í leitinni eftir móSur sinni og
systur. Af þessu varS hann stúrinn, þaS því fremr sem
honum þótti svo einkar vænt um þær, sem hann var aS
aS leita. Sárt fann hann til þess, hve algjörlega einmana |
* hann var í heimi þessum; hinsvegar verSr þó slík tilfinn- *