Fréttabréf Ættfræðifélagsins - 01.06.1998, Blaðsíða 6

eintak keypt. Einnig lásum við bók
Hagalíns “Virka daga”, og þótti mikið til
hennar koma. Man ég, hversu faðir minn
var áfram um að fá þessa bók lánaða, en
hún er í tveimur bindum. Þá þótti “Frá
Malajalöndum”, eftir Björgúlf lækni
Ólafsson skemmtileg og fróðleg. Þá voru
ferðabækur Vilhjálms Stefánssonar lesnar
ósleitilega, enda eru þær vel skrifaðar.
Þetta var nú um bóklesturinn á bænum í
janúar 1940. Hvemig hefði okkur liðið, ef
ekkert hefði verið til að lesa ?
Bóklesturinn var á mörgum fjallakotum
helsta dægradvölin.
29. mars segi ég frá því að sænska
skáldkonan, Selma Lagerlöf, sé látin, 81
árs. Öðm hvom gat ég um gang
Finnlandsstyijaldarinnar. Ymist vora
Finnar að tapa eða vinna, stóðu að minnsta
kosti í Rússunum. Ég man, að við
sveitamenn stóðum með Finnum, en
hötuðum stórveldið, sem réðist á þessa
smælingja.
Föstudaginn 5. apríl get ég þess, að Vigfus
Guðmundsson, gestgjafi í
Hreðavatnsskála, hafi gefið 5 þúsund
krónur til skógræktar í Mýra og
Borgarfjarðarsýslu. Þriðjudaginn 9. apríl
skrifa ég stóra frétt: “Nú em Þjóðverjar
famir að heija á Norðurlönd.
Kaupmannahöfn var tekin í varðhald af
Þjóðveijum klukkan 8 í morgun” Og
fréttir sama dag, af innlendum toga:
“Reyktóbak fæst ekki á Blönduósi. Útsvar
mitt til Engihlíðarhrepps 1940 er 6 krónur,
en föður míns 48 kr. Útsvar Þorbjamar á
Geitaskarði er 290 krónur.”
Ekki gat farið hjá því, að ég gæti þess, er
Bretar hemámu ísland. Á annan í
hvítasunnu, 13. apríl, skrifa ég: “Hörmuleg
tíðindi. ísland, vort foma Frón, er orðið
undirokað af Bandamönnum
styijaldarinnar, s.s. Bretum og Frökkum.
Þeir segjast aðeins taka það í vemd sína,
meðan núverandi styijöld stendur, en er
það víst ?”
Tveimur dögum síðar skrifa ég þetta:
“ísland er fullkomlega fijálst.”
Laugardaginn 1. júní get ég þess, að jörð
sé orðin gróin í Langadal; best í Hvammi,
þar sem vatni var veitt á engið. Seinna
gréri á dalnum mínum. Þrátt fyrir það, fór
lömbum vel ffam þar. Eftir að hafa farið
um Langadal að vori, orti faðir minn:
Ekki skartar eldið hér,
öll þó jörð sé gróin.
Svona lömb ei sjást hjá mér,
-sem að hlaupa um snjóinn.
Ég get þess um mánaðamótin maí - júni,
að faðir minn hafi minnst á það, að ég færi
næsta vetur til náms í Reykholtsskóla.
Hann þekkti Þóri Steindórsson,
skólastjóra, vel og treysti honum manna
best fyrir þessum syni sínum, sem ekkert
þráði meira en að ganga menntaveginn.
Ekkert varð þó úr þessu, því miður. Hefði
ég farið til náms að Reykholti haustið
1940, er ekki ólíklegt, að ég hefði orðið
stúdent vorið 1945, trúlega firá Akureyri.
Þetta em aðeins getgátur um það, sem ekki
varð. Má segja, að vísan hans Kristjáns
Olasonar ffá Húsavík eigi þama vel við, en
hún er á þessa leið:
Minninga að ganga um garð
gleður okkur flesta.
En oft er það, sem aldrei varð,
eftirsjáin mesta.
Dagbókin mín varð tveggja ára 1. janúar
1941. Var ég þá með 8. vasabókina, sem
að tekin var undir daglegar skriftir.
Ekki vom fáar bækur, sem ég fékk lánaðar
úr lestrarfélaginu í Langadal
miðvikudaginn 8. janúar. Þeirra á meðal
vom “Heimskautalöndin unaðslegu I-II”,
eftir Vilhjálm Stefánsson; “Ævintýri “ eftir
Jack London; “Á íslandsmiðum”, eftir
Pierre Loti; “Dætur bæjarfógetans”, eftir
Margit Ravn; “Skuggamir af bænum”,
eftir Ólaf Jóhann Sigurðsson; “Gríma”,
þijú hefti, og “Þjóðir, sem ég kynntist”,
eftir Guðbrand Jónsson. “Allt em þetta
góðar bækur, og mikill fengur að fá þær”,
skrifa ég. Þetta var sex vikna forði af
lestrarefhi á dalabænum.
Á Pálsmessunni, 25. janúar, fór ég,
gangandi að venju, niður á Blönduós. Á
heimleiðinni lagði ég leið mina að
6