Fréttabréf Ættfræðifélagsins - 01.06.1998, Blaðsíða 8
Þennan dag spurði ég í dagbók minni “Hvenær endar styrjöld-in ? Það er ekki auðleyst gáta.”
Þannig mætti lengi telja. Dagbók sem að færð er að einhveiju marki, tekur á ýmsu. Eg mun
hafa getið um dánardægur allra
þekktra íslendinga þau ár,
sem ég hef haldið
dagbók, en um næstu
áramót verður hún
sextug. Mér finnst alltaf,
að ég eigi í raun tvo
afinælisdaga: þann sem
er fæðingardagur minn,
og afmælisdag
dagbókarinnar.
Ég tel mig hafa haft
margt gagnið af að sinna
þessu tómstundastarfi.
Það hefur minnt mig á
ýraislegt, sem sinna
þurfti. Það hefur hvatt
mig áfram að vissu
marki. Það hefur orðið
mér menntabraut
“fjölbrautin” min.
Hvað verður um þetta
mikla handritasafii, sem
dagbókin mín er, að mér
burfsofnuðum?
Mér- sýnist, að
Handritadeild
Landsbókasafiisins geymi
hana best, ef rúm verður
talið nægt þar fyrir ekki
merkilegri skrif.
Hér hefur verið brugðið
upp nokkrum svip-
myndum úr fyrstu þremur
árgöngum dagbókar
minnar, 1939 til 1941, er
ég var 15-17 ára.
Dagbók min er 59 úra.
Ég þakka formanni Ættfræðifélagsins, Hólmfríði
Gísladóttur, fyrir það traust sem hún sýndi mér, með því að
bjóða mér að flytja hér frásöguþátt. Vona ég, að það sem ég
hér hefi reynt að rekja með hjálp dagbókar, hafi gefið
nokkra innsýn í heim afdaladrengs, sem þrátt fyrir fátækleg
ytri skilyrði, reyndi að auðga anda sinn.
Lifið heilir, ágætu félagar
8