Unga Ísland - 01.03.1944, Side 24
ingum, og kistan sjálf var skreytt dýr-
ustu perlum og gimsteinum. Hann sér
að kona kemur upp úr vatninu og seg-
ir: — Þú hefur verið góður við foreldra
þína, ungi drengur, svo ég ætla að gefa
þér þessa kistu. Eg vona að þú haldir
þeim sið að vera ætíð góður og hlýð-
inn, svo að öllum þyki vænt um þig.
Þú veizt, að alltaf kemur sá góði betur
fram en sá illi. Að málinu loknu fór
hún aftur ofan í sjóinn. Hann fór með
•kistuna heim, þó að hún væri þung
og sýndi foreldrum sínum. Þau urðu
himinlifandi glöð. Svo lifðu þau glöð
óg kát alla sína ævi. Um drenginn er-
það að segja, að hann kvæntist konungs-
dóttur og varð mikill og voldugur kon-
ungur. Aldrei gleymdi hann orðum
konunnar: „Þú veizt að alltaf kemur
sá góðl betur fram en sá illi.“
Guðm. Jóhs.
Bdturinn okkar
Það var einu sinni er við smíðuðum
okkur lítinn bát. Við vorum fjórir, sem
smíðuðum hann, átti það að vera góður
bátur og átti að rúma einn eða tvo okk-
ar. En er til kom gat ekki einn okkar
verið í honum nema við settum flotholt
undir hann. En við hættum fljótt við hann.
Við smíðuðum fljótt annan bát, miklu
stærri. er við nefndum Rán. Við gátum
þrír verið á honum. En það voru líka
fleiri sem smíðuðu hann. Við vorum sex.
Fyrst ætluðum við að láta sem allra fæsta
vita um það, að við værum að smíða bát,
en það fréttu þetta allir. Við fórum suður á
fjöru að ná í járn, þar sem skip hafði
strandað, en það var búið að ná því út.
Neg'Idum við svo járnið á bátinn. Við sett-
um tjöru við öll samskeyti, og þegar hún
var þurr orðin, máluðum við bátinn rauð-
an. Við vorum oft að sigla á bátnum á
vatnsskurðinum, en okkur þótti vont að
Sigla þar, því hann var svo þröngur, Seinna
keyptum við hvíta málningu og máluðuin
bátinn hvítan. Við fluttum hann að tjörn
einni, sem heitir Seltjörn, höfðum við bát-
inn þar. Við fluttum hann á hestvagni, en
þegar við fórurn heim valt vagninn á hlið-
ina og við vorutn fjórir í honum. Við
meiddum okkur ekkert. Svo veltum við
vagninum við og héldurn áfram heim. Sögð-
um við fáum frá þessu, því við vildum
ekki láta alla vita af því að vagninn hefði
farið á hliðina, því þá var ekki víst að við
fengjum vagn til að sækja bátinn. Nú hef-
ur okkur langað að ná í hann og keyra
honum á sleðum þegar snjór er. Og ætlum
við að lengja hann, ög hafa hann það stór-
an að fjórir eða fimm okkar geti verið í
honum. Við ætluðum líka að byggja hús
yfir hann, en það verður víst ekkert úr því.
Hérna hef ég rakið söguna um bátinn
okkar, er við nefndum Rán.
Örn.
Óhlýðni
Þessi saga gerðist við stórt vatn, langt
uppi í sveit. Nonni og Stjáni voru að leika
sér í brékkunni fyrir ofan bæinn að þvi að
láta smásteina velta niður brekkuna. En
allt í einu segir Nonni:
— Við skulum koma ofan að vatninu
og reyna að veiða fisk.
— Það megum við ekki, segir Stjóni.
— Það er nú auðvitað satt, anzaði Nonni,
en hvað heldur þú, að fólkið þurfi að vita
um það. Við getum læðzt niður með tún-
garðinum.
— Hvernig eigum við að ná í veiðisteng-
urnar okkar? spyr Stjáni.
— Manstu ekki, að þær liggja niður við
vatnið?
Svo leggja þeir báðir af stað niður að
vatninu og ganga niður með túngarðinum.
Þá sjá þeir allt í einu. hvar stór gulur
46
UNGA ÍSLAND