Unga Ísland - 01.07.1944, Side 51

BALDUR ÓLAFSSON:
ÍSLAND
ísland, mitt fagra fjallaland,
mitt föðurland til gœfu borið,
nú gefur þér sitt geislaband,
hið guðdómlega fagra vorið.
Hin unga Flóra býr þér brag
og blœrinn nývaknaður syngur: .
Hver leit á foldu fegri dag?
Nú fagnar sérhver Islendingur.
Vort œttarland — það orð á söng —
það er sem hreimur Ijúfra gígja,
það lyftir huga lágt úr þröng,
í Ijóssins veröld, — bjarta og hlýja.
Þvi aldna landi ann vor sál,
það á í stjömudýrð að skína,
með örlög sín og undramál,
sem ómaði við vöggu mína.
Vér elskum hvem, sem elskar þig
og um þig sveipar heiðursljóma
og lœtur öldum eftir sig
þann arf, sem þér er mest til sóma.
Hver œrleg Jiönd er eins og múr,
sem œttarmoldu skjól vill lána.
Að vera í öllu og alltaf trúr,
það er: að lyfta þínum fána.
Ég horfi á litríkt blómsins band,
á brekku og túni í gróðureldi,
og finn að hér er lífsins land,
sem leggur ógn að dauðans veldi.
Sjá myrJcrið getur Jiafið hramm,
— í hálfa stundu náð að ríkja —
en íslands marJc er: upp og fram
og enginn mun þá köllum svíkja.
VOR
Nú spilar vorið á banjó og bumbur,
á blómagrundunum stiginn er dans;
nú hljóma fiðiur, en titra við trumbur
og tónabrímaldan flœðir til manns.
Hœ, Jcomdu með út á syngjandi sviðið
og sjáðu! Fjörið það örvar þitt blóð,
og gakktu Jiraðar, ég get ekki beðið,
é get ei staðizt þau töfraJiljóð.
Heyr, undratóna, sem berast um bœinn
og böm og fullorðna hrífa með sér;
það ómar, loftið, það syngur við sœinn
með sömu fagnaðarröddum og hér.
Þar tekur blikinn í bárumar dýfur
og brjóstið glampar af sólarþrá,
en úti í kulinu seglbátur svífur
með sigurgleði um djúpin blá.
En líttu á fólkið, sem mœtir þér, maður!
Ég man það forðum svo dapurt og þreytt,
en nú er hópurínn hlæjandi, glaður.
Því Jiefur vorið á svipstundu breytt.
í dag er Jiátið Jijá Jiáum og lágum,
af Jiryggð og örvilnan finnst ekki spor,
en eldi líJcast úr augunum bláum
skín hið indœla norrœna vor.
Hér er svo frítt yfir landið að líta,
í léttri blámóðu umvefjast fjóll,
en hœrra glampar á hnjúkana hvíta,
Jilaðna breiðum af eilífri mjöll,
en meiri er fegurð á grundunum grœnum,
þar glóir jurtanna margliti fans,
og þegar krónurnar blakta í blœnum,
er sem blómiðan 'stigi dans.
Þú getur sungið um suðrœna sJcóga
og sumarfegurð við miðjarðarströnd,
þar vínber ilma og gidlepli gróa
og gœfan réttir svo örláta liönd.
Iívar finnst á jörðinni fegurri staður
og fólk sem unir við mildarí hag?
En ég vil hinsvegar játa það glaður,
að ég kýs ísland Jiið sólbjarta’ í dag.
UNGA ÍSLAND
137