Unga Ísland - 01.07.1944, Síða 55

Sigga var allt annað en glöð, þegar hún
sá brúðuna, því að þá mundi hún eftir
brúðunni, sem hún átti að gefa dóttur
ekkjunnar. Nú fór Sigga að gráta og sagði
foreldrum sínum, hvað hún hafði gert, og
'bað þau að fyrirgefa sér. Þegar foreldrar
hennar sáu, hvað hún var hrygg, fyrirgáfu
þau henni. Svo sendu þau nýju brúðuna til
dóttur ekkjunnar, en Sigga varð að láta
sér nægja þá gömlu.
Lilly Samúelsdóttir
LÁ VIÐ SLYSI
Einu sinni var lítil telpa, sem hét Asta.
Hún átti að fara að ganga í skólann. Hún
hlakkaði mjög mikið til, því að nú var hún
búin að læra að lesa, skrifa stafina og líka
tölustafina. Það voru ekki nema tveir dag-
ar þangað til að skólinn átti að byrja og
henni fannst þeir aldrei ætla að líða. Svo
þegar hún var sezt inn í skólastofuna, var
hún ósköp feimin, því að hún þekkti eng-
an. En það lagaðist fljótt, því að kennar-
inn var svo góður við hana, og telpan, sem
sat hjá henni, varð fljótt vinkona henn-
ar, hún hét Maja. Svo var það einn dag,
að Maja kom lreim til Ástu, og þær fóru
í mömmuleik með fallegu brúðurnar sínar,
úti á túnbletti. Eftir dálitla stund kallaði
mamma Ástu í þær að drekka og skildu
þær dótið eftir. En þeim brá heldur en ekki
í brún, þegar þær komu aftur út, því að önn-
ur brúðan var horfin. Þær leituðu um allan
blettinn, en fundu hana hvergi. Allt í einu
heyrðu þær eitthvert hljóð, og þegar þær
litu yfir í næsta garð, sáu þær lítinn hund
hlaupa í hringi og hamast með brúðuna í
munninum. Þær hrópuðu upp og mamma
Ástu kom og bjargaði brúðunni. Sem bet-
ur fór var hún óskemmd.
Birna Emarsdóttir
Ráðvandur drengur
Fátækur drengur sat undir tré einu úti
í skógi og grét beizklega. Auðugur heldri
maður, sem var á veiðum í skóginum, kom
þar að, sá drenginn og sagði við hann:
— Af hverju ert þú að gráta, litli vinur?
— Ó, svaraði drengurinn. — Hann faðir
minn sendi mig til læknisins til að borga
það, sem við skuldum honum, og nú er ég
búinn að týna buddunni með peningunum.
Þá hvíslaði maðurinn einhverju að veiði-
manni, sem var í fylgd með honum, og
hann tók rauða silkipyngju upp úr vasa
sínum, sýndi drengnum hana og nokkra
gullpeninga, sem voru í henni og sagði:
— Ég fann þessa peningapyngju hérna
í skóginum. Það hlýtur að vera pyngjan,
sem þú týndir.
— Nei, svaraði drengurinn. — Buddan
mín var ekki svona falleg og það voru ekki
heldur svona miklir peningar í henni.
Þá sýndi veiðimaðurinn honum gamla
og lélega peningabuddu úr leðri, sem þeir
höfðu raunvei'ulega fundið á stíg einum í
skóginum. 1 henni voru fáeinir eirpeningar.
— En átt þú þessa? spui'ði hann.
Drengurinn brosti, þurrkaði af sér tárin
og sagði með miklum fögnuði:
— Já, þarna er mín.
Veiðimaðurinn fékk honum þá gömlu
budduna, en auðugi maðurinn rétti honum
hina líka.
— Þú ert ráðvandur di’engur, sagði hann
— þess vegna máttu eiga hana og þáð sem
í henni er. S. É. þýddi.
UNGA ÍSLAND
141