Harpan - 01.06.1937, Blaðsíða 10
H A R
II.
í þessa ferð tók hann sjö menn
með sér. Þeir héldu upp ána, svo
langt sem komist varð vegna
þrengsla. Áin var orðin svo mjó,
að krónur trjánna mynduðu þak
yfir henni og lággreinar þeirra
uxu útyfir vatnsflötinn. — Bát-
urinn komst ekki lengra. John
Smith skildi því bátinn eftir í
litilli vík, ásamt fimm mönnum
til að gæta hans. Sjálfur hélt
hann í litlum indíánabát, við þriðja
mann, auk tveggja Rauðskinna,
er hann hélt sér vinveitta. Áttu
þeir að vera til leiðsögu og
greiða fyrir vináttusambandi við
Indíánana-
Af gæzlumönnum bátsins er
það að segja, að þeim leiddist bið-
in eftir John og hurfu frá bátn-
um inn í skóginn, þrátt fyrir
bann bans, og þar voru þeir allir
drepnir af Indíánum. Um þessa
atburði vissi Joh Smith og félag-
ar hans auðvitað ekkert. Þeir
héldu upp ána um 20 mílur. Þá
skyldi John félaga sína og ann-
an Indíánann eftir til að gæta
bátsins og kveikja eld, en fór
sjálfur inn í skóginn með hinn
Indíánann til að afla fæðu. En
hann hafði eigi langt farið, er
hann allt í einu var umkringdur
fjölda fjandsamlegra Indíána, og
hann komst að raun um, að hin-
ir innfæddu leiðsögumenn hans
höfðu svikið hann. Hann sló tvo
Rauðskinna með marghleypuuni.
Skjótur sem elding greip hann
72
P A N
svo sokkaband sitt og batt Rauð-
skinnann, leiðsögumann sinn, og
notaði hann svo sem skjöld gegn
örvunum, sem beint var gegn
honum. Er Indíánarnir sáu, að
félagi þeirra var í hættu, létu
þeir bogana síga, en Smith
gekk aftur á bak ájeiðis til báts-
ins, með Indíánann stöðugt sem
skjöld. Lenti hann ofan í mýrar-
feni við árbakkann, misti þar
marghleypu sína og var nærri
drukknaður og kaldur mjög, er
Indíánarnir náðu honum — og
drógu hann að eldinum, þar sem
félagar hans áður höfðu verið
drepnir. Reyndu þeir að lífga
hann, til þess síðan að geta kval-
ið hann. Marghleypan var glötuð,
en áttavitann átti hann enn. Var
hann mjög vandaður, gjörður úr
fílabeini og gleri hið ytra.
Smith reis upp frá eldinum og
og spurði eftir foringjanum, er
gekk þegar fram úr hópnum.
Smith rétti að honum áttavitann
og sagði: „Eigðu þenna töfra- og
verndargrip, sem svo oft hefir
bjargað mér úr hættu“. Indián-
arnir trúðu á verndargripi og
möttu þá mjög miklis. Þeir þyrpt-
ust því um foringjann til að sjá
áttavitann. „Verndargripur!“
sögðu þeir hver upp í annan og
gleymdu öllu öðru um stund.
Þeir undruðust mjög nálina, sem
var á stöðugri hreyfingu. Þeir
gátu auðveldlega séð hana, en
snert hana gátu þeir ekki, vegna
glersins, er yfir henni var, — —