Harpan - 01.06.1937, Blaðsíða 11

A
R
P
N
H
en gler höfðu Indíánar aldrei fyrri
séð. Smith, óttalaus með öllu,
skýrði nú fyrir þeim, sem bezt
hann gat notkun áttavitans- Síð-
an sagði hann þeim, að jörðin
væri hnöttótt. En þeir höfðu
haldið, að hún væri flöt eins og
pönnukaka, og að þeir væru á
henni miðri. Hann sagði þeim
einnig, það sem hann vissi um
skýin, stjörnurnar, tunglið, sólina
o. s. frv-
Er Smith hafði lokið máli sínu,
voru Indíánarnir hálf óttaslegnir,
og ráðguðust um, hvað gera
skyldi. Hér var eitthvað óþekkt,
dularfullt,er þeir gátu ekki skilið.
Þeim þótti vissara að skjóta
hann. — Hann væri ef til vill
vondur töframaður. Þeir hófu aft-
ur boga sína og biðu skipunar
foringjans til að skjóta.
En allan tímann hafði foring-
inn, stór, sterkur og fallega vax-
inn — mikill maður á sína vísu,
staðið hreyfingarlaus með átta-
vitann í hendinni. Hann hlustaði
með athygli á Smith og athug-
aði áttavitann með undrun og
lotningu í svip — en ekki ótta.
Hann gaf heldur ekki merki til
að skjóta, en rétti upp brúnan,
stæltan handlegginn, og í hend-
inni glitraði áttavitinn eins og
demant í sólskininu.
Undrandi og í óttablandinni
lotningu létu þeir boga sína síga,
og nú af fúsum vilja.
Ef foringi þeirra skoðaði þenna
hvíta mann sem góðan töfra-
A
mann, hlaut hann að sýna hon-
um virðingu. Það myndi líka vera
öruggara að virða törfrana en að
drepa töframanninn. Þannig varð
áttavitinn, ásamt snarræði Smiths
og hjátrú Indiánanna, til að bjarga
honum frá pyndingum ogdauða.
Indíánarnir leiddu nú Smith
með mikilli viðhöfn til þorpsins
og héldu honum veizlu og gáfu
honum skinnkufl. Hjá þeim
dvaldi hann nokkurn tíma, sá
alla þeirra einkennilegu búninga
og dansa og kynntist siðum
þeirra og háttum.
Eftir mikil æfintýri og erfið-
leika komst hann loks til manna
sinna í Jakobsborg. En kynni
þau af siðum og háttum frum-
byggjanna, er hann fékk í þess-
ari æfmtýrariku og örðugu ferð,
urðu honum að ómetanlegu liði.
Var hann um skeið valdamesti
höfðingi og stjórnandi Virginíu.
Virginía okkar daga er mjög
frábrugðin þeirri, sem hér segir
frá- Nú er þar fátt skóga og eng-
ir Indíánar. — Menningin hefir
rutt hvoru tveggja burtu.
Þýtt úr enksu.
Mældu á landabréfinu þínu
vegalengdina frá Englandi til
Virginiu. Hvað myndi sú leið
taka marga daga á „Fossunum*
okkar? Athugaðu leiðirnar, er
landnámsmennirnir, forfeður okk-
ar fóru á sínum opnu bátum, er
þeir fluttust hingað til lands.
73