Harpan - 01.06.1937, Side 18

H
A
R
A
N
Gimbrin mín
Þegar ég átti hehna á Djúpa-
vogi, gaf pabhi mér einn sinni
hvita gimbur. Var hún kölluð
Gimma. Við höfðum oft gaman
af henni, og skal ég nú segja
ykkur dálítið frá henni.
Þegar eldhúsglugginn var op-
inn, stökk hún oft inn um hann
og inn á borðið, síðan niður á
gólf og inn í búr. Þaráthún allt,
er henni þótti ætilegt, ef við ekki
vorum nógu fljót að reka hana
út aftur. Þetta gerði hún, þangað
til hún var orðin svo stór, að
hún festist í glugganum og komst
ekki inn — þá varð hún auðvit-
þar til þú skrifar þau rétt
án umhugsunar: sig, inn, enn
= ennþá, sykur, sigur, sker, skyr,
öl-l, ull„ mjöl-1.
5. Leitaðu orða, sem þér finnst
eriitt að bera fram. Segðu þau
fram fyrst hægt og skýrt —•
síðan með vaxandi hraða —
en ávallt skýrt-
6. Settu þér þá ófrávíkjanlegu
reglu að gera hverju verkefni
full skil, áður en það næsta
berst þér.
Mundu — að tala ekki né lesa
hraðar en svo, að framburð-
urinn sé skýr- — Glöggur
framburður og góð efnismeð-
fer er það, sem keppa ber að
i raddlestri — en að hraða í
hljóðlestri-
80
að hætta því. Stundum rólaði
Gimma alla leið inn í stofu og
lagðist á legubekkinn (dívaninn).
Auðvitað mátti hún þetta ekki.
En hún spurði bara ekki að því og
kunni þar svo vel við sig, að oft
var erfitt að koma henni út.
Einu sinni fór hún upp í ruggu-
stól, en hann ruggaði svo mikið,
að hún steyptist niður á gólf, og
leit hún aldrei oftar við honum.
Hjá okkur var vinnumaður, og
var honum hálf illa við Gimmu
og sparkaði stundum í hana.
Gimma var vön að fara upp og
niður stigana og hefndi sín á
vinnumanninum með því að skjót-
ast öðru hvoru upp á loft og fá
sér blund í rúminu hans. Hún
sótti mikið inn í forstofuna og
undir borð, er þar var- Þegar
hún stækkaði, gekk henni illa að
komast undan borðinu og stóð
stundum föst. Lagði hún þá af
stað með borðið á bakinu, og
þad var nú heldur en ekki spaugi-
legt. Stundum barði hún svo
mannslega að dyrum, að við
héldum, að það væri maður, en
þegar við opnuðum, ruddist
Gimma ínn. Nú er hún orðin
stór og feit — feitasta kindin í
þorpinu.
Þegar ég fór frá Djúpavogi,
varð ég að selja hana, og það
þótti mér mjög leiðinlegt — en
ég vona að gimmu minni líði vel.
Nanna Þórhallsdóttir, Húsavík
12. ára.