Harpan - 01.06.1937, Blaðsíða 21

A
R
P
A
H
Prír vinir
Eftir Fr. Kiitelsen
Dag nokkurn urðu aftur mikl-
ar óeirðir í bænum. Sá orðrómur
barst mönnum til eyrna, að enskt
skip, sem var á leið til London
með stóran farm af hveiti, hafi
neyðst til að leita úthafnar vegna
mikilla storma.
Orðrómur pessi barst manna
á milli út um byggðirnar. Stórir
hópar manna söfnuðust saman
til skrafs og ráðagerðar.
Hvaðan sem menn bar að,
höfðu allir sömu söguna að segja
af hungursneyð og hörmungum.
Koriur peirra og börn höfðu svelt
í íleiri daga. Hvað áttu peir að
gera? Var pað ekki hörmulegt
að vita af fullfermdu skipi svona
skammt frá landi, án pess að
verða pess aðnjótandi.
Loks gátu menn ekki stillt sig
lengur. í hundraða tali putu peir
af stað og lögðu skipið undir sig.
Síðan var pað flutt i eftirdragi
inn til hafnar.
Það hj'rnaði yfir mörgum, er
peir sáu allt pað korn, sem kom-
ið var með, pví að pað skapaði
möguleika til að hefja sáningu,
og um leið batnaði hagur
manna.
Það voru margir, sem hikuðu
við að fara um borð í skipið, par
sem petta var ólöglegt athæfi,
en petta var eina björgin og
hjálp peim til handa, sem heima
biðu,
N
Þýð.: G. L. Jónsson.
Menn skiptu á milli sín rúm-
lega 1500 tunnum af korni.
Það var glatt á hjalla í bæn-
um um pessar mundir, og vin-
unum pótti sem peir lifðu hrein-
ustu hátíðisdaga.
Hefnd yfir svikarana!
Ulrik Löve var farinn að preyt-
ast á að ráfa iðjulaus um bæinn,
pegar hver fregnin af annari
barst mönnum til eyrna af hetju-
verkum, hættulegum ferðum til
Danmerkur og hvernig fáeinum
sjómönnum heppnaðist að gabba
og yfirvinna Englendingana.
Það var raunalegt, hugsaði Ul-
rik, að mega ekki vera pátttak-
andi í slíkum ferðum, aðeins
vegna pess, að aldurinn var
ekki nógu hár, pótt maður hefði
fullan hug á pví. Alltaf var sjálf-
sagt að skoða mann sem einskis
megnugan strákhvolp, og ætl-
aði maður að láta í ljós álit sitt
á einhverju, pá var petta alltaf
viðkvæðið: „Börnineigaað pegja!*
Oh, pað var sannarlega smánar-
legt.
Nei, pað gæti e. t. v. haft aðra
pýðingu fyrir landið heldur en
fullorðna fólkið heldur fram, ef
tekið væri meira tillit til pess,
sem „strákhvolparnír“ segðu.
Áhugamál áttu drengirnir í
ríkum mæli og pað gat pó eng-
inn bannað peim. Áhugi peirra
83