Harpan - 01.06.1937, Page 14

H A R P_______A N
urinn. „Óhó! óhó!“ sagði hann og
hló.
„Litla, gamla konan, litli, gamli
maðurinn, stóra kýrin, stóri, stó'ri
hesturinn og margir þreskjarar
gátu ekki náð mér — og þið getið
það ekki heldur, getið það ekki!*
Litli hunangsköku-drengurinn
hljóp eins og örskot fram úr
þeim og kallaði um öxl: „Hlaupið!
hlaupið! hlaupið eins og þið orkið
mest. Þið getið ekki náð mér-
Ég er hunangsköku-drengur“.
Og sláttu-mennirnir gátu ekki
náð honum.
Nú var hunangsköku-drengur-
inn orðinn svo montinn, að hann
ætlaði alveg að rifna. Hann hélt,
að enginn gæti náð honum. Brátt
kom hann auga á tófu á leið yfir
akur rétt hjá. Tófan leit á hann
og fór að hlaupa. Litli, Hunangs-
köku-drengurinn kallaði til henn-
ar: „Þú getur ekki náð mérl Þú
getur ekki náð mérl“ Tófanherti
hlaupin og litli, hunangsköku-
drengurinn herti hlaupin — og á
hlaupunum kallaði hann, yfir sig
montinn: „Litla, kamla konan, litli,
gamli maðurinn, stóra kýrin, stóri,
stóri hesturinn, margir þreskj-
arar og margir, margir sláttu-
menn á enginu gátu ekki náð
mér — og þú getur það ekki
heldur — getur það ekki. Hlauptu
bara! hlauptu eins og þú orkar
mest! — Þú getur ekki náð mér!
Ég er hunangsköku-maður!“
„Hvað“, sagði tófan, „ég myndi
ekki taka þig, þótt ég gæti. Mér
dytti það ekki í hug“.
Rétt í því kom hunangsköku-
drengurinn að á. Hann kunni
ekki að synda, en þurfti að kom-
ast undan kúnni, hestinum og
fólkinu.
„Stökktu upp á skottið á mér.
Ég skai synda með þig yfir'%
Séigði tófa-
Litli, hunangsköku-drengurinn
stökk upp á skottið á tófunni —
og tófa lagðist til sunds yfir ána.
Þegar hún var komin lítið eitt
frá landi, leit hún við og sagði:
„Þú ert of þungur á skottinu á
mér, litli hunangsköku-drengur.
Ég óttast að þú blotnir; hoppaðu
upp á bakið á mér*.
Litli hunangskökudrengurinn
stökk upp á bak tæfu.
Litlu síðar sagði tæfa: „Ég
óttast að vatnið nái þér þarna;
stökktu upp á háls mér“.
Litli hunangsköku-drengurinn
stökk upp á háls tæfu.
í miðri ánni sagði tæfa: “Kæri,
litli hunangsköku-drengur, ég ótt-
ast, að straumurinn skoli þér af
hálsinum á mér; stökktu fram á
nef mér“.
Og litli hunangsköku-drengur-
irm stökk fram á nef tæfu.
En um leið og tæfa náði landi,
kastaði hún snöggt til höfðinu
og glefsaði eftir hunangsköku-
drengnum.
„Hamingjan hjálpi mér!“ hróp-
aði hunangsköku-drengurinn.
76