Harpan - 01.06.1937, Blaðsíða 23
A
R
P
H
geði yfir þessari misheppnuðu
rannsóknarferð peirra, og Niels
stakk upp á pví að fara heim
aftur.
Þá kornu peir loks auga á
skútu eina par skammt fram-
undan, sem var í skjóli við
nokkra stóra steina.
Ulrik hrópaði upp yíir sig.
„Þetta er aðeins skúta“, sagði
Henning.
„Já, en sjáið pið ekki?“
,Hvað pá?“
„Þetta er skúta Skoivöbræðr-
anna, njósnaranna, svikaranna.
Ég pekki hana svo feikivel“.
Augu Ulriks leiftruðu. „Já, dreng-
ir mínir, nú höfum við skútu
njósnaranna og svikaranna, sem
gefa Englendingum upplýsingar
um okkur Norðmenn, okkur til
ills. Nú skal pó verða gaman!“
„Hvað ætlarðu aðgera“, spurðu
hinir undrandi.
„Hefnd yfir svikarana!“ hróp-
aði Ulrik og þaut af stað.
Út i óvissuna.
Ulrik Löve hraðaði ferðinni
niður eftir hlíðinni. Félagar hans
fylgdu honum undrandi eftir. Þeir
nálguðust skútuna og sáu, að hún
var mannlaus. Enginn maður var
um borð eða þar um slóðir,
Skorvöbræðurnir voru að öllum
líkindum í erindagerðum í bænum.
Ulrik Löve klyfraði um borð
og veifaði húfu sinni um leið og
hann kallaði til félaga sinna:
„Húrra, nú skal verða glatl á
A =_____^ N
hjalla drengir góðir!“
„Hvað ætlarðu nú að gera?“
spurði Niels.
„Sigla skútunni inn til bæjar-
ins“, svaraði Ulrik.
„Ertu genginn af göflunum,
hvað verður um okkur, ef þeir
koma, áður en við komumst af
stað?“
„Við skulum bara hafa hraðann
á. Ég hefi heyrt bæjarfógetann
sjálfan segja, að pað væri vel
gert, ef einhverjum heppnaðist að
ná skútu þeirra. Svei peim svik-
urunum!“
Henning og Niels voru ekki
nærri pví eins ákafir — Þeir
voru hálf hikandi. En par
sem Ulrik var hlveg ófáanlegur
til að víkja frá þessari ákvörðun
sinni, þá byrjuðu þeir að lið-
sinna honum, pó af litlum áhuga
í fyrstunni, við að undirbúa brott-
ferðina. Þeir hugsuðu sem svo;
ef Ulrik væri þess megnugur að
framkvæma þetta, þá vildu peir
ógjarnan, að hann væri einn um
heiðurinn.
En þegar peir voru langt
komnir með að ganga frá segl-
inu, heyrðu peir einhvern hávaða,
sem fékk pá til að hendast upp
til handa og fóta. — Niður eftir
hlíðinni komu Skorvöbræðurnir
hlaupandi sem óðir væru, og all-
ar líkur bentu til, að þeim væri
veitt eftirför.
„Flýtið ykkar!“ sagði Henning
og ætlaði að stökkva á land, en
Ulrik áttaði sig strax á pvi, að
85