Harpan - 01.06.1937, Side 22

H A R
var sem ævarandi draumur, er
þroskaði hugsanir þeirra, en or-
sakaði um leið vanrækslu skóla-
lærdómsins. Loks voru drengirn-
ir ávítaðir íyrir vanræksluna í
skólanum.
„Mér íinnst það reglulega ergi-
legt“, sagði Ulrik gremjulega við
þá Niels og Henning. „Ég gæti
verið orðinn nýtur maður í þess-
um heimi. Já, en þið trúið því
e- t. v. ekki?“
„Ja, hvað áttu við?“ sagði Ní-
els með mestu hægð. „Hann
kærði sig ekkert um, að Ulrik
héldi, að hann væri meiri maður
en þeir hinir, að neinu leyti.
„Hvað ég á við! Ef ég fengi
ráðið gjörðum mínum sjálfur, þá
fengjuð þið að heyra um hreysti-
verk, sem um munaði. Nánar
tiltekið, ég myndi standa í stafni
á vel útbúnu víkingaskiþi og þar
sem við færum yfir, myndum við
skjóta Englendingana niður í
hrönnum. Haldið þið, að það
væri ekki eitthvað annað? Skyldu
þeir þá ekki nefna okkur eitt-
hvað annað en strákhvolþa?“.
„Rétl er nú það, við erurn ekki
í sérlega háu áliti hjá fullorðná
fólkinu, en hvað sem þvi líður,
þá væri óneitanlega gaman að
vera með í slíkri ferð.
„Oh, ég held eins og sakir
standa, að okkur væri heillavæn-
legast að sitja heima“, sagði
Henning, sem var yngstur þeirra
félaga, en vildi þó sjaldnast
standa í vegi fyrir þeim hinum.
84
P _A^
„Já, þú þarft að hafa svo-
lítið af metnaðargirni, en annars,
ef þið viljið vera með, þá förum
við, a. m. k. hér um byggðarlag-
ið, og það má inerkilegt heita, ef
við verðum einskis vísari eftir
þá ferð. Hugsið ykkur, ef svo
færi, að Englendingur, sem hefir
leitað inn í skerjagarðinn, yrði
á vegi okkar. Þetta gætum við
gert, því að enginn getur bann-
að okkur það“.
Niels og Henning voru reiðu-
búnir að láta til skarar skríða,
og strax og þeir voru búnir í
skólanum, gengu þeir vinirnir út-
fyrir bæinn og sem leið lá með-
fram slrandlengjunni. Þeir leit-
uðu gaumgæfilega í hverri vík
og skoru, og jafnframt skoðuðu
þeir nákvæmlega hverja einustu
gjótu, sem þeim var kunnugt
um þar um slóðir, því að það
var ómögulegt að vita, nema að
Englendingar kynnu að hafast
þar við. Þetta var annars mjög
svo merkilegur staður, hugsuðu
drengirnir. í einu af þessum
fylgsnum hafði eitt sinn Ólafur
hinn helgi leynzt ásaint mörgum
manna sinna, þegar þeim var
veitt eftirför, og þarna hafði
Kristján IV leitað lands, vegna
óhemju-mikilla storma.
Þessi ferð þeirra virtist ekki
ætla að bera neinn árangur:
Ekkert markvert eða grunsam-
legt var þar að sjá, og sízt af
öllu Englendingar.
Ulrik fór að gerast gramur í