Harpan - 01.06.1937, Qupperneq 34

A
R
A
H
Biðlarnir
(Auslræn þjóósaga)
Konungur einn á Austurlöndum,
er átti tvær fallegar dætur, lét
kunngera það um ríki sitt, að allir
þegnar sínir, ekki einungis hinir
ríku og tignu, heldur einnig hinir
fátæku og vesælu, hefðu leyfi til
að koma og biðja yngri dótturinn-
ar. En flestir voru hræddir um, að
þetta væri gabb eitt, og komu því
einungis fjórir menn.
Sá fyrsti, sem kom, var speking-
ur mikill, einn hinna lærðustu og
mikilvirtustu manna landsins.
Hann hætti þegar við bónorðið, er
hann heyrði, að konungur ætlaði
ekki að gifta dóttur sína neinum
öðrum en þeim, sem gæti sagt eitt-
hvað svo heimskuiegt, að. aliir
væru samdóma um, að aðra eins
heimsku og haugavitleysu hefði
þeir aldrei heyrt. Sá næsti vildi
bjarga ykkur sjálfir. — Ég mun
ekki kenna ykkur framar.“
Þetta er ástæðan fyrir því, að
hreiður skjórsins hefur þak, en
hreiður nágranna hans eru opin.
Þeir voru svo montnir yfir því, sem
þeir héldu sig vita, að skjórinn
gat ekki kennt þeim það, sem þeir
vissu, að þeir ekki kunnu.
Spurn.: Voru fuglarnir kurteisir
við skjórinn? Hvers vegna neitaði
skjórinn að kenna þeim framar?
Endursegið eða leikið söguna.
Þýtt. M. M.
ekki gefast upp að óreyndu, og
sagði, að hann hefði enga innilegri
ósk, en þá, að mega ala allan aldur
sinn á eyðimörk. En ráðherrunum
þótti það ekki svo afskaplega
heimskulegt, því að það væru mörg
dæmi þess, að jafnvel guðhrædd-
ustu einsetumenn hefðu alið aldur
sinn úti á öræfum. Þriðji bið llinn
kvaðst halda, að sólin væri diskur,
og mýflugan spendýr. En ráðherr-
arnir sögðu, aö sólin væri spendýr
og mýflugan diskur. Nú var iöé; n
komin að þeirn síðasta. I að var f
tækur sjómaður, en ungur, rö::k-
legur, glaðlyndur og svo lag’egur,
að prinsessan roðnað', þegar hún
sá hann. Þegar hann hafði hugsr.ð
sig um litla stund, mæiti hann:
„Ég hefi nú um mörg ár stund-
að fiskveiðar, en þó hefi ég aldrei
á æfi minni séð meiri þorsk, en
yðar hátign!“
Það varð dauðaþögn í salnum.
Allir stóðu á öndinni og voru í
hreinustu vandræðum. Loksins
rauf prinsessan þögnina og mælti:
„Kæri faðir minn! Þegar hann
segir, að þú sért sá mesti þorskur,
sem hann hefir séð, þá er það án
efa sú auðsæasta heimska, sem
hægt er að hugsa sér — og jafn-
framt þeir allra stærstu gull-
hamrar!“
Ráðherramir voru á sama máli
og prinsessan, og konungurinn
varð að gefa sjómanninum dóttur
sína.
Ritstjóri: Marteinn Magnússon.
Víkingsprent.
96