Harpan - 01.06.1937, Blaðsíða 20

H
A
R
A
N
um án dauða“, sagði önnur. Hún
var víst hrædd við dauðann.
„Nei“, sagði hin, „við viljum
bæði fá ljós og dauða“. Og það
varð svo, sem hún hafði óskað.
Það er sagt, að þegar fyrsta
mannveran dó, hafi líkið verið
hulið grjóti. En hún kunni víst
ekki sem bezt að deyja, stakk
höfðinu upp úr dysinni og ætlaði
að standa á fætur. En gamall
karl barði það niður aftur og
sagði: „Við höfum samt nóg að
draga, og sleðarnir okkar eru litl-
ir“. Þeir voru nefnilega í þann
veginn að fara í veiðiferð. — Og
hinn dauði varð aftur að hverfa
í steindysina sína.
Þegar maðurinn fafði fengið
ljósið, gat hann farið í veiði ferð-
ir og þurfti ekki lengur að lifa af
jörðinni.
Og með dauðanum kornu sól-
in, tunglið og stjörnurnar. Því
að þegar einhver deyr, hverfur
hann til himins og verður lýs-
andi.
Lóan
Ég heyrði, litla lóan mín,
þín Ijóð í morgun fyrst, —
Þú flaugst svo létt á himin hátt
við holtið þarna nyrzt.
Ég þekkti lagið undir eins,
já, áður en þig ég sá;
það gleymast seint þau ljúfu lög,
sem lýsa hjarans þrá.
P
Tryggur hundur.
Einu sinni var hundur á sama
heimili og ég. Var hann kallað-
ur Liddi og fylgdi alltaf manni,
er kallaður var Steini. Var hann
svo elskur að honum, að hann
mátti ekki af honum sjá. En svo
veiktist Steini og dó. Meðan
hann lá, sat Liddi alltaf við rúm-
ið hans. Og þegar iíkið var tek-
ið úr rúminu og lagt til, lagðist
Liddi upp í rúmið og þáði hvorki
vott né þurt, en tárin runnu af
augum hans. Gat ég þá ekki
annað en grátið líka, tók hann í
fangið og fór að gæla við hann,
því að mér þótti mjög vænt um
hann, eins og allar skepnur. Dag-
inn, sem Steini var jarðsunginn,
var Liddi lokaður inni. En ein-
hvernveginn komst hann út, án
þess nokkur vissi. Og er komið
var að gröfinni, sat Liddi þar og
bar sig mjög illa. Var hann þá
tekinn og farið með hann heirn.
Daginn eftir var honum sleppt
út, og hvarf hann þá og fannst
eigi, þótt leitað væri — hvorki
heima né í kirkjugarðinum —
fyr en fjórum dögum seinna. Þá
fannst hann dauður á leiði vinar
síns. Mér fannst ég hafa mikið
misst, er Liddi var dauður, og
leiddist. Lýkur hér sögunni af
Lidda — en ég gleymi honum —
aldrei.
Verið góð við dýrin!
Þóra Sveinsdóttir, 11 ára,
82
G. G,