Fréttablaðið - 30.06.2012, Side 18

30. júní 2012 LAUGARDAGUR18
Mig langar til að hvetja alla landsmenn til að spyrja sig fyrir alvöru þessarar spurning-
ar – því lýðræðið er kjarninn í mínu framboði,
hvort sem það er í gegnum málskotsréttinn eða
með því að leggja fram meirihlutafrumvarp
þjóðarinnar fyrir þjóðþingið. Mér virðist sem
fjölmiðlum hafi tekist að sá því fræi í huga fólks
að ég sé einungis að kynna málstað eða undir-
búa þingframboð. Hvoru tveggja er rangt.
Mig langar til að hvetja ykkur til að spyrja
ykkur sjálf þegar þið eruð búin að sjá ýmsa
aðila stíga fram og segja með beinum orðum
að lýðræðislegar hugmyndir séu hættuleg-
ar, hvort þeir séu í raun að verja valdakerfið,
flokksræðið – eða hvort þeim sé í raun alvara?
Í hverju liggur hættan? Stjórnarskrá lýðveldis-
ins er skrifuð með þeim snilldarlega hætti að
hér getur aldrei orðið einræði – nema þá þingið
ákveði það – því ¾ hlutar þings geta farið fram
á að forseti víki – en endanleg ákvörðun er í
höndum þjóðarinnar í þjóðaratkvæðagreiðslu.
Getur verið að stjórnarfar hér verði vand-
aðra og lýðræðislegra ef við kjósum okkur full-
trúa í embætti forseta sem er tilbúinn að beita
sér fyrir meirihlutavilja fólksins ef hann nær
ekki fram að ganga í gegnum Alþingi? Getur
verið að stjórnvöld á hverjum tíma myndu
vanda betur til verka ef það væri manneskja á
vaktinni sem væri tilbúin að veita þeim aðhald
innan ramma stjórnarskrárinnar?
Mig langar að hvetja fólk til að opna hugann
og spyrja sjálft sig að því hvort það geti verið
hættulegt samfélagssáttmálanum okkar að við
látum það viðgangast að ráðherrar sem brjóta
lög og sinna ekki skyldum sínum gagnvart
almenningi – að tryggja það að stórfellt tjón
almennings sé leiðrétt í samræmi við niður-
stöður dóma – sitji áfram í skjóli þess að þeir
hafi meirihluta á þingi? Þannig að ef kemur
til þess að meirihluti á þingi er tilbúinn að
brjóta gróflega gegn réttindum og hagsmun-
um almennings – að þá er það í lagi af því að
meirihluti þings ákveður það? Væri það mögu-
lega eðlilegra og heilbrigðara fyrir okkur að
veita slíkum ráðherrum lausn? Þá verðum við
að huga að því að ráðherrar eru ekki kjörnir til
þess að vera ráðherrar – heldur eru þeir kjörn-
ir inn á löggjafarþingið.
Annað sem hefur komið fram í umræðunni
er að það sé beinlínis hættulegt að þjóðkjör-
inn fulltrúi stjórnskipunar landsins láti sér
detta í hug að leggja fram frumvarp í samráði
við meirihluta þjóðarinnar og í samræmi við
ákvæði í stjórnarskrá. Í hverju liggur hætt-
an? Hvað ef kosningaréttur kvenna hefði ekki
náð fram að ganga á Alþingi? Er það mögulega
hættulegra fyrir lýðræðið og traust okkar á
Alþingi að meirihlutavilji þjóðarinnar nái ekki
fram að ganga áratugum saman vegna tregðu
þingsins og sterkra tengsla þingmanna við sér-
hagsmunaöfl?
Nú gengur þjóðin til kosninga og ég vil
hvetja alla til að kjósa með hjartanu og sann-
færingu sinni. Að hugsa með sér með ígrund-
uðum hætti, hvað er það sem við sem samfélag
þurfum á að halda núna?
Tími er kominn
til að kjósa nýjan,
sjálfstæðan, lítt
umdeildan og
traustan forseta.
Það er innri þrá
sem knýr mig
áfram – mig lang-
ar að láta gott af
mér leiða og þjóna
þjóðinni.
Nú gengur þjóðin
til kosninga og
ég vil hvetja alla
til að kjósa með hjartanu og
sannfæringu sinni.
Andrea Jóhanna
Ólafsdóttir
Ari Trausti
Guðmundsson
Hannes Bjarnason
Er lýðræðið hættulegt?
Andrea hvetur kjósendur til að kjósa eftir eigin sannfæringu og í samhengi við það samfélag sem þeir vilja sjá á Íslandi í framtíðinni.
Íslendingar eru fámenn þjóð og dugmikil. Þeir sameinast um dýr-
mætt tungumál í gjöfulu landi með
fallegri náttúru. Líkt og aðrar þjóð-
ir þarfnast þeir öflugs þjóðhöfð-
ingja sem getur kallað fram sam-
kennd og samstöðu.
Hvers konar Ísland blasir við
ungri kynslóð eftir 5-10 ár? Það
gæti verið þjóðfélag þar sem
ósætti þrífst vel, fylkingar takast
á í hatrömmum deilum og mikil
óeining ríkir, jafnvel um embætti
þjóðkjörna trúnaðarmannsins,
forsetans, sem á að vera samein-
ingarafl og ekki deiluefni. Sumir
forsetar lýðveldisins hafa haldið
trúnaði langflestra landsmanna
og teljast farsælir allan sinn feril.
Við viljum varla verðlauna hat-
rammar deilur og dökkan munn-
söfnuð í kosningum sem eiga fyrst
og fremst að tryggja traustan og
öflugan verndara lýðræðisins í
sessi? Í embætti sem Kristján
Eldjárn og Vigdís Finnbogadóttir
gegndu með sóma og héldu sem
friðarstóli. Mun svo verða eftir
komandi kosningar? Hver eru
skilaboðin til æskunnar ef full-
orðna fólkið hegðar sér svona?
Ef sigurvegarinn verður sá sem
getur talað mest og hæst eða sá
sem hræðir mest eða sá sem eyðir
mestu fé? Erum við þá sátt við
þessar kosningar og kjörið sem
fylgir? Eða verður sigurinn beisk-
ur kaleikur þeim sem vinnur?
Svo getur farið að sigurvegar-
inn og margir kjósendur hans
vakni við vondan draum. Samein-
ingartákninu hefur verið fórnað
í óvæginni baráttu við að halda
HINUM frambjóðandanum frá
embættinu. Sumir kjósa af sann-
færingu. Það er mjög virðingar-
vert. En allt of margir ætla að
kjósa á móti en ekki með. Því
miður. Meirihluti kjósenda gæti
staðið frammi fyrir forsetaemb-
ættinu, rúnu trausti, að nokkr-
um árum liðnum, spyrjandi
sig og aðra: Hvernig gat þetta
farið svona? Hvert fór álitið á
þessu embætti, líkt og traustið á
Alþingi?
Auðvitað á að ganga til forseta-
kjörs með hag meginþorra þjóð-
arinnar að leiðarljósi. Og kjósa
samkvæmt sinni hjartans sann-
færingu þann sem kjósandinn
telur að geti leitt þjóðina saman
– ekki bara hluta hennar. Hann
á og verður. Hin leiðin minnir á
óábyrga afstöðu sem við kynnt-
umst svo oft fyrir efnahagshrun-
ið.
Tími er kominn til að kjósa
nýjan, sjálfstæðan, lítt umdeildan
og traustan forseta; forseta sem
getur jarðtengt embættið og maka
hans með mikla hæfni í samskipt-
um við fólk. Öll erum við fram-
bjóðendurnir sex ólík og mishæf.
Sérhverjum kjósanda er falin
sú ábyrgð að sýna rétta mynd af
raunverulegu fylgi hvers okkar
og gefa heim hæfasta umboðið.
Allt annað tryggir frambjóðanda
embættið á röngum forsendum.
Ég hvet alla til að velja af innstu
sannfæringu og setja markið á
heiðarleika, trygglyndi og sam-
stöðu.
Nú er lag
Ari Trausti segir forsetann eiga að vera sameiningarafl og telur að tími sé kominn á nýjan forseta.
Upphaf framboðs míns, eða rétt-ara sagt okkar Charlotte, er
sprottið út frá einfaldri og hreinni
hugsun. Ósk um það að þjóna landi
og þjóð. Vissulega er þetta djörf
hugsun og margir hafa dregið í efa
ástæðu þess að við ákváðum að
fara í framboð. Við höfum heyrt
raddir sem vilja meina að fram-
boðið sé undanfari þess að fara
út í pólitík. Nú eða þá að hér sé á
ferð athyglissjúkur einstaklingur.
Eða að hér sé kominn maður sem
er knúinn svo mikilli framaþrá að
hann verði að hafa forsetatitil á
ferilsskrá sinni.
Ekkert af þessu er rétt. Það er
innri þrá sem knýr mig áfram
– mig langar að láta gott af mér
leiða og þjóna þjóðinni. Flokka-
pólitík höfðar lítið til mín, aftur
á móti tel ég forsetaembættið
góðan grundvöll þess að vinna
fyrir þjóðina. Það eru engir bak-
þankar hvað framboðið varðar. Ef
við náum ekki takmarki okkar þá
gerum við ráð fyrir því að hverfa
til fyrri starfa og til þess lífs sem
við lifðum fyrir kosningar.
Vissulega kem ég fram í sviðs-
ljósið óþekktur. Vissi að hverju ég
gekk hvað varðar bæði aðgengi
að fjölmiðum og þar sem andlitið
var ekki þekkt þá væri baráttan
ennþá strangari. Samt viðurkenni
ég fúslega að þetta hefur verið
ennþá strangara en við héldum.
Það sem hefur komið okkur
mest á óvart er að fólk telur sig
persónulega þekkja einstaklinga
sem það hefur aldrei átt orðastað
við, en hefur bara séð til gegnum
sjónvarp eða aðra fjölmiðla. Þetta
á við um alla þá frambjóðendur
sem hafa þekkt andlit úr fjölmiðl-
um. Þá hefur það komið okkur á
óvart hversu sterk átök hafa verið
milli gamalgróinna átakalína (að
mínu mati)og hvernig þau birtast
í þessum forsetakosningum.
Ekki er laust við að við höfum
mætt háðsglotti hér og þar á ferð
okkar um landið. Sennilega frá
þeim sem telja sig betur vita.
Þeim sem líklega telja sig vita það
að óþekktur maður á enga mögu-
leika á því að verða forseti. Þeim
sem telja sig vita það að alþýðu-
maður af götunni verður aldrei
nógu góður í forsetaembætti.
Þeim sem telja sig vita það að for-
seti á að vera hafinn yfir hinn
venjulega borgara. Þeim sem telja
sig vita það að forsetaefni þarf að
koma úr einhverjum virðulegum
stöðum eins og úr pólitík, sjón-
varpi eða háskóla. Þeim sem telja
sig vita það að alþýðumaður er
og verður alltaf alþýðumaður og
ekkert annað.
Enn og aftur – öllu þessu er ég
ósammála. Gjörsamlega ósam-
mála. Hver er sú persóna betur
til þess kjörin að gegna embætti
forseta en einmitt hinn venjulegi
borgari? Venjulegur borgari sem
sér venjulegt fólk eins og það er?
Óháð því hvar það er statt í lífi
sínu? Athugið lesendur góðir að
ég er ekki hér að hampa framboði
sjálfs míns. Sennilega erum við
öll sem erum í framboði alþýðu-
fólk – kannski bara misjafnlega
mikið.
Reynslan hingað til …
Hannes segist vera venjulegur borgari og segir venjulegt fólk best til þess fallið að sitja á forsetastóli.
Lokaorð forsetaframbjóðenda
Í dag er gengið til kosninga. Einn frambjóðenda mun standa uppi sem forseti en hinir yfirgefa sviðsljósið. Af
þessu tilefni setti Katrín Tinna Gauksdóttir sig í samband við forsetaframbjóðendurna og bað þá um nokkur
lokaorð fyrir þá sem enn eiga eftir að gera upp hug sinn.