Fréttablaðið - 01.09.2012, Síða 24

Fréttablaðið - 01.09.2012, Síða 24
1. september 2012 LAUGARDAGUR24 H ugðarefnin hafa dá- lítið verið lögð á hilluna frá því ég eignaðist síðasta barnið fyrir rúmum tveimur árum. Ég hef ekki viljað setja dóttur mína í pössun fyrr en hún kæmist á leikskóla og það gerðist fyrir rúmri viku. Mér hefur tekist að hafa öll mín börn heima þar til þau fara á leikskóla, reyndar með alls konar aðstoð. En mér hugnast best að sjá um þetta sjálf og þá eru ókostir sem fylgja því, eins og að þurfa að leggja sitt til hliðar. Auðvitað sækir stundum að mér leiði, en það þýðir samt ekki að ég sé að missa geðheilsuna og verði að komast út. Það sem ég sakna helst er að tala meira við fullorðna. Til dæmis að byrja og enda setningar!“ Þetta segir Eva María Jóns dóttir dagskrárgerðarkona sem hefur verið í fullu starfi sem móðir og hús móðir síðustu ár. Hún og maður hennar, Sigur páll Scheving hjartalæknir, eiga sjö börn samtals og fimm þeirra eru í skólakerfinu á Seltjarnarnesi, þar sem Eva María og Sigurpáll búa. Hin tvö börnin koma um helgar. „Það er frá- bært að geta tekið á móti börnunum þegar þau koma heim og gefið þeim drekkutíma eins og maður fékk í gamla daga,“ segir Eva María brosandi og bætir við. „Ég er ekki að segja að það gangi allt hljóðalaust og allir setjist niður og fari svo bara að læra. Það er auðvitað ringulreið á köflum. Yngsta dóttirin, Sigríður, er eina barnið mitt sem á sex eldri systkini og hefur frá fyrsta degi verið ofurörvuð af þeim, hún er mjög fullorðinsleg eftir aldri, spjallar og rífst og stendur mjög vel í lappirnar í þessari baráttu.“ Skyldi sú stutta vera dekurbarn? Eva María dregur við sig svarið. „Já, að því leyti að ég er ekki stíf við hana á sumum sviðum, eins og til dæmis að sofa í sínu rúmi. Tek bara þátt í orr- ustum ef ég verð að sigra. Stundum er heldur ekki þess virði að vesenast í því, en ég mundi ekki hika við að taka þetta dekur af dagskrá ef svefnleysi væri farið að há mér.“ Yngri telpurnar deila herbergi tvær og tvær en tvö elstu börnin hafa sér- herbergi. „Það er ekkert að því að börn séu saman í herbergi,“ segir Eva María. „Auðvitað er leiðinlegt ef þau hafa mjög lítið pláss en heimurinn allur er leikvöllur. Það er garðurinn, hverfið, fjaran og holtið. Þess vegna segjum við þeim miskunnarlaust að fara út að leika. Það tekur svolítinn tíma að venja börn á það og þau þurfa að festast við eitthvað áhugavert úti til að endast þar. En þegar það er búið eru þau bara úti að leika lon og don og gleyma sér og það er frábært. Þannig á æskan að vera. Börn verða að upplifa eitthvað og prófa að fara aðeins frá heimilinu og svo aðeins lengra næst. Við fluttum hingað út af staðsetningunni. Krakk- arnir geta gengið í allt sem þau hafa áhuga á. Hér er ballett, fimleikar, fót- bolti, handbolti, sund og tónlistarskóli. Meira að segja myndlistarskólinn er í seilingarfjarlægð, úti í JL húsi.“ Hann hringdi í mig og svo hittumst við Hvernig skyldi hún svo hafa kynnst hjartalækninum Sigurpáli? „Í stuttri útgáfu er sagan þannig að hann fékk símanúmerið mitt hjá sam- eiginlegum kunningjum, hringdi í mig og svo hittumst við. Síðan höfum við verið saman. Rosalega einfalt. Við höfðum aldrei sést áður en vorum bæði skilin og á þannig stað í lífinu að við vorum rétt að átta okkur á því að þegar maður væri skilinn mætti maður hitta annað fólk. Einn góðan veðurdag hittumst við svo með þessum rosalegu afleiðingum. Það var óvænt og skemmtilegt,“ segir Eva María og hlær. Bætir svo við: „Auðvitað gengur á ýmsu en við erum dagfarsglöð og höfum nóg að gera þannig að það er lítill tími til að ala á drama. Við erum ólík en höfum tekið orku og tíma í að samstilla okkur, ekki síst í uppeldinu. Þar verður að vera jafnræði og eitt yfir alla að ganga. Stjúpforeldrahlut- verkið er lært hlutverk, það er ekki eitthvað sem fólk hefur í sér, en auð- vitað eru margir þættir þess þeir sömu og í móður- og föðurhlutverkunum. Að sýna kærleika í verki virkar en maður veit ekki alltaf hvað má – og á – sem stjúpforeldri. Það eru ýmis atriði sem þarf að ræða við hitt foreldrið og samræma. Þetta er svolítið tímafrekt til að byrja með en svo venst það og gengur betur með hverjum deginum sem líður. Það er líka svo frábært hvað börn eru klár. Það er ekkert mál fyrir þau að vera í einu húshaldi sem er með vissar reglur og venjur og í öðru húshaldi sem er ein- hvern veginn öðruvísi. Þau svissa á milli eins og ekkert sé. Það sér maður mjög glöggt. Við vitum kannski ekk- ert alveg hvernig hin húshöldin eru en það væri fáránlegt að ætla að þar væru nákvæmlega sömu áherslur og sömu viðhorf við öllum mögulegum hlutum. Við erum svo heppin að börnin okkar eru rosa góðir vinir og vilja frekar vera saman en sundruð, bara ein- hvers staðar þar sem þau geta leikið sér út í eitt, alveg sama hvar, þess vegna heima hjá mömmu barnanna hans Sigurpáls eða hjá pabba krakk- anna minna. Það eru svo margir sem standa að þessum börnum og bera hag þeirra fyrir brjósti. Óskar, faðir eldri barnanna minna, fer með þau í göngu- ferðir um landið og lætur þau bera allt á bakinu. Það er nefnilega allt í lagi að leggja eitthvað á börn. Ég hef hitt krakka sem hafa farið í Disney land og fjallgöngu á sama sumri og það var fjallgangan sem stóð upp úr. Að labba frá Hesteyri yfir í Aðalvík – það toppaði Disney land.“ Stundum fara þau Eva María og Sigur páll líka í ferðalög með alla krakkana og ekki bara í þau auðveld- ustu. „Þetta eru ótrúlegar ævintýra- ferðir þegar við ferðumst öll saman og upplifum eitthvað nýtt,“ segir Eva Í stuttri út- gáfu er sagan þannig að hann fékk símanúmerið mitt hjá sam- eiginlegum kunningjum, hringdi í mig og svo hitt- umst við. Síðan höfum við verið saman. Rosa- lega einfalt. Frábært hvað börn eru klár Eva María Jónsdóttir situr ekki aðgerðalaus þó hún hafi horfið af skjáum landsmanna og öldum ljósvakans um sinn. Fram undan er fyrsta verkefnið í tvö ár utan heimilis og það snýst um börn. Börn eru alltumlykjandi í lífi hennar núna, þar sem hún og sam- býlismaður hennar eiga samtals sjö, á aldrinum tveggja til þrettán ára. Gunnþóra Gunnarsdóttir hitti samt á Evu Maríu eina heima. María. „Í fyrra fórum við í Jökul firðina á Vestfjörðum og í sumar í Þórsmörk og á Þjóðhátíð í Vestmannaeyjum. Allt gengur þetta einhvern veginn upp. Sigur páll er Vestmannaeyingur þannig að við bjuggum í heimahúsi en það er guðlast að vera í Eyjum og taka ekki þátt í hátíðahöldunum og þar læra börnin af hinum fullorðnu að skemmta sér fallega.“ Ætlar að kenna krökkum að kveða Skyldi Eva María svo sjálf eiga ein- hverjar frístundir út af fyrir sig? „Já, já. Ég er í kór, var að byrja í djassballett og hef verið send á golf- námskeið. Svo er ég alltaf að taka einhver fög í miðaldafræði í Háskóla Íslands, en ég er líka auðmjúk og sveigjanleg og tilbúin til að lúta í gras ef það gengur ekki. Ég er með BA í bók- menntafræði og þegar ég loksins náði að skila lokaritgerðinni 2007 þá var áhugi minn orðinn bullandi á þessum fræðum. Það var út frá þeim sem ég fór að skoða handrit með sagna dönsum og prófa þá á krökkunum. Þeim fannst þeir skemmtilegir enda er þetta mynd- rænt, ævintýralegt og fyndið efni. Því var mjög freistandi að gefa þá út þannig að þeir væru aðgengilegir og það tókst í fyrra þegar Dans vil ég heyra kom í bókabúðir.“ Það sem fram undan er hjá Evu Maríu í haust er að hitta hópa leik- og grunnskólabarna í Gerðubergi. Hún og Nanna Hlíf Ingvadóttir tón- menntakennari ætla að leiðbeina þeim í að syngja gömul kvæði með ýmsum lagboðum. „Krakkar eru mjög fljótir að tileinka sér svona efni, þeir geta lært langa bálka utan að á ótrúlega skömmum tíma. Í mörgum leikskólum og barnaskólum er þessum þjóðlega arfi haldið að börnum, en það má alltaf bæta í og nú býðst ákveðnum aldri að koma í eins konar smiðju og vinna með sagnadansa. Markmiðið er að þegar þau gangi út þá geti þau kveðið. Ég er sannfærð um að það takist.“ EVA MARÍA MEÐ BÖRNIN Egill Scheving tólf ára, Matthildur Óskarsdóttir, 13 ára í október, Eva María með Sigríði Scheving tveggja ára, Kolfinna Scheving fimm ára, Sigrún Óskarsdóttir sjö ára í október, Hrafnkatla Scheving átta ára í október og Júlía Óskarsdóttir níu ára. FRÉTTABLAÐIÐ/ANTON
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108
Síða 109
Síða 110
Síða 111
Síða 112

x

Fréttablaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fréttablaðið
https://timarit.is/publication/108

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.