Fréttablaðið - 07.12.2012, Side 72

7. desember 2012 FÖSTUDAGUR| SPORT | 52
HANDBOLTI Mömmurnar í íslenska
landsliðinu segjast ekki vera nein
klíka innan liðsins og upplifa sig
ekkert öðruvísi nema kannski
þegar þær sameinast í leit sinni
að góðri dótabúð. Það vefst þó
ekki fyrir neinum að mömm-
urnar fórna oft dýrmætum tíma
með fjölskyldunni í að elta bolta
og þær eiga mikið hrós skilið að
snúa aftur í boltann þrátt fyrir
talsvert flóknara líf eftir að
börnin eru komin í heiminn.
Fréttablaðið hitti í gær þá fjóra
leikmenn landsliðsins sem eiga
það sameiginlegt að hafa átt barn
en snúið aftur og komist á ný í
landsliðsklassa.
Þetta eru skytturnar Hrafn-
hildur Skúladóttir og Jóna Mar-
grét Ragnarsdóttir, hornamað-
urinn Dagný Skúladóttir og
markvörðurinn Guðný Jenný
Ásmundsdóttir. Samtals eiga þær
sjö börn en Valskonurnar þrjár,
Jenný, Hrafnhildur og Dagný, eru
allar tveggja barna mæður.
En var ekki erfitt að koma
aftur til baka í handboltann?
Hrafnhildur: Já og nei. Það var
svolítið erfitt að venjast því að
líkaminn var seinni og hugurinn
var svolítið langt á undan manni.
Fyrst fór ég aðeins of geyst af
stað og byrjaði á því að hlaupa
á vegg í Kennó þegar ég var í
leikfimi í íþróttum. Við vorum í
einhverjum eltingarleik og það
vildi ekki betur til en ég endaði
á vegg. Hugurinn fór það langt
á undan löppunum. Þetta er auð-
vitað erfitt en maður var frekar
fljótur að ná sér eftir þetta.
Dagný: Mér fannst ekkert svo
erfitt að koma aftur til baka
eftir fyrsta barn en það var mun
erfiðara að koma til baka eftir
annað barn. Þá kom líka inn
álagið heima að vera með tvö
börn og æfa með því. Það var
samt ekkert svakalega erfitt að
koma sér aftur í form.
Viðbrigði að byrja aftur
Jenný: Ég fór í rosalega langa
pásu. Átti bæði börnin og kom
ekki til baka fyrr en eftir tæp
fjögur ár. Það voru svolítið mikil
viðbrigði þegar ég byrjaði aftur.
Það var dálítið spes að standa í
rammanum og ætla sér að verja
einhverja bolta en svo var maður
varla byrjaður að hreyfa sig
þegar boltinn var kominn í netið.
Þetta er bara vinna og ef
maður ætlar sér að gera þetta
þá getur maður það með allan
stuðninginn í kringum sig. Þetta
er alveg hægt en þetta er mikil
vinna.
Jóna: Ég fór út í þetta á svolítið
öðruvísi forsendum. Ég bý á Sel-
fossi, þarf því að keyra yfir heiðina
og æfi bara þrisvar í viku. Ég var
rosa lengi að koma mér aftur í form
og er tiltölulega nýkomin í form
aftur þrátt fyrir að það séu fjögur
ár síðan að ég átti barnið. Þetta
hefst allt með herkjum.
Það er ekki nóg með að þær
hafi snúið aftur í handboltann
heldur tókst þeim öllum að kom-
ast aftur í landsliðsklassa. Var
það ekki frábært að komast aftur
í landsliðið?
Jóna: Þetta er alveg geðveikt.
Ég horfði á stelpurnar í Brasilíu
í fyrra og ég hugsaði bara að nú
skal ég koma mér í form. Ég er
bara búin að vera að vinna í því
síðan.
Dagný: Það var bara draumur
að rætast að komast aftur í lands-
liðið. Ég var hætt eftir annað
barn en svo þegar maður sá
þennan Brasilíudraum þá gaf
maður allt í þetta. Allt þetta
verkefni í kringum landsliðið er
orðið svo spennandi að það drífur
mann áfram í þessu.
Hrafnhildur: Það eru ótrúleg
forréttindi að fá að vera með í
þessu og fá að vera til núna þegar
Ísland er að komast á stórmót
þrjú ár í röð. Ein helsta ástæðan
fyrir því af hverju maður er enn
þá í þessu er hvað þetta er gaman
og hvað gengur vel.
Róuðust við að eignast börn
En ætli stelpurnar séu öðruvísi
handboltamenn nú þegar börnin
bíða heima og þær hafa fórnað
miklu til að komast á æfingarnar.
Breyttust þið sem handbolta-
menn við það að eignast barn?
Hrafnhildur: Ég róaðist mjög
mikið sem persónuleiki. Ég gat
verið snælduvitlaus og villt en
skapið breyttist og ég varð allt
önnur.
Jenný: Ég róaðist rosalega
mikið við að eignast börnin
og mér finnst ég hafa temp-
rast mikið í skapinu þótt að ég
eigi alveg helling af skapi eftir.
Þetta hefur líka breyst þannig að
maður nýtir tímann á æfingunni
rosalega vel.
Maður gerði það ekki áður
þegar maður var einn því þá var
maður bara að fara á æfingu.
Nú er maður svo glaður að geta
komist á æfingu því það er
ekkert svo sjálfsagt að komast
þangað þegar maður er kominn
með heimili og tvö börn. Það er
bæði erfitt af því að maður er að
missa af tíma með krökkunum
en manni finnst maður líka vera
heppinn að geta gert þetta.
Jóna: Tíminn er orðinn svo
svakalega dýrmætur. Maður
kemur á æfingu og ætlar að nýta
hverja mínútu en þegar maður
var ekki með börn og heimili þá
hafði maður ekki áhyggjur.
Nú þegar það er æfing þá þarf
maður að redda pössun og það
er ekki bara minn tími sem er
svo dýrmætur heldur tíminn hjá
öllum sem eru að aðstoða mann.
Þetta er líka gæðatími fyrir
okkur að fara í áhugamálið og
hitta allar stelpurnar og fá að
vera með í félagsskapnum.
Dagný: Ég er sammála stelp-
unum um það að þetta rosalega
dýrmætur tími því maður er að
fórna svo miklu þegar maður er
að fara á æfingu.
Það þarf heilmikið að plana
fyrir eina æfingu með pössun og
öllu öðru. Maður reynir því að
nýta æfinguna sem best og mun
betur en áður.
Valur býður upp á pössun
Stelpurnar hafa allar tækifæri til
að taka börnin með á æfingarnar
og sjá alveg fyrir sér að börnin
fari í handbolta í framtíðinni.
Jóna: Við erum mjög heppnar
því oft eru félögin að redda
barnapössun einu sinni í viku og
við getum þá tekið þau með. Minn
er alltaf þannig að þegar hann
fer á æfingu þá vill hann vera
í Stjörnutreyjunni og með allt
klárt. Ég vona að þetta skili sér
til framtíðar og hann vilji vera í
boltanum.
Dagný: Hjá Val erum við með
pössun þrisvar í viku og ég tek
börnin mín með alla vega tvisvar
í viku.
Jenný: Ég var á tímabili oftar
með þau með mér á æfingu
en núna er vinnutíminn hjá
manninum mínum þannig að
hann er meira með börnin þegar
ég er á æfingu. Það var líka orðið
þannig á tímabili að ég náði
krökkunum ekki heim því þau
vildu bara vera uppi í Valsheimili
því allir hinir krakkarnir komu
líka. Þau ætluðu að fá hlaupa
áfram og hafa gaman.
Hrafnhildur: Ég er komin í
aðeins öðruvísi aðstöðu því mín
er orðin tólf ára og farin að passa
þá yngri. Nú er þetta orðið mjög
auðvelt. Ég get þannig séð, ef
maðurinn er að vinna lengur,
látið stóru stelpuna passa þá
yngri. Svo vill þessi yngri oft
fara með á æfingu og þá fær hún
bara að gera það.
Ætla að vera áfram í Serbíu
Eldri stelpan hennar Hrafnhildar
er að verða tólf ára og því lang-
elst af landsliðsbörnunum. Þær
skella allar fjórar upp úr þegar
undirritaður spyr Hrafnhildi
hvort að hún sjái fyrir sér að
spila einhvern tímann með eldri
stelpunni.
„Ég held að það gerist ekki,“
svarar Hrafnhildur skellihlæj-
andi.
Þær stelpur voru allar á leið-
inni í verslunarleiðangur niður
í bæ.
„Það er búið að panta ýmis-
legt,“ sagði Jenný í léttum tón
og hinar þrjár voru á sama máli.
Stelpurnar nýttu örugglega
þennan frjálsan tíma vel og
fundu eitthvað á krakkana sína
sem geta ekki beðið eftir því að
fá mömmu sína heim.
Mömmurnar hafa sett stefnuna
á að lengja dvölina í Serbíu og
koma ekki alveg strax heima.
Þær geta gert það með því að
tryggja sér sæti í milliriðlinum
með sigri á sterku liði Rússa í
dag.
Mömmurnar í íslenska landsliðinu
Fjórir leikmenn íslenska landsliðsins sameina móðurhlutverkið og handboltann og hafa allar unnið sér aft ur sæti í landsliðinu eft ir
barnsburð. Hrafnhildur Skúladóttir, Guðný Jenný Ásmundsdóttir, Dagný Skúladóttir og Jóna Margrét Ragnarsdóttir eiga saman sjö börn.
Hrafnhildur
Skúladóttir
Vinstri skytta úr
Val og fyrirliði.
Viktoría, 12 ára
Alexandra, 5 ára
Dagný
Skúladóttir
Vinstri hornamaður
úr Val.
Viktor Berg, 7 ára
Þórdís, 3 ára
Guðný Jenný
Ásmundsdóttir
Markvörður úr Val.
Henry Sebastian, 6 ára
Ronja Victoria, 3 ára
Jóna Margrét
Ragnarsdóttir
Hægri skytta úr
Stjörnunni.
Ragnar Snær, 4 ára
Óskar Ó. Jónsson
ooj@frettabladid.is
Stefán Karlsson
stefank@365.is
Frá EM í Serbíu
SPORT