Fréttatíminn - 25.11.2011, Blaðsíða 18

Þ
egar Jóhann Gunnar
Arnarsson sveiflaði sér í
dansi í konungshöllinni í
Stokkhólmi fannst honum
dálítið sérkennilegt að
þau sem dönsuðu við hlið hans voru
Viktoría krónprinsessa og hinn nýi
eiginmaður hennar Daniel Westling en
hinum megin sveifluðu þau sér í dansi
Haraldur Noregskonungur og Sonja
eiginkona hans. Þetta var á brúðkaups-
degi Viktoríu og Daniels og eiginkona
Jóhanns Gunnars, Kristín Ólafsdóttir,
hefur stigið dans við hlið Alberts
Mónakóprins, Karólínu systur hans og
Karls Gústafs Svíakonungs og Sylvíu
drottningar.
Og hvernig stendur á því að ís-
lensk hjón hafa upplifað þetta návígi
við helsta hefðarfólk Evrópu? Jú,
vegna þess að í níu ár störfuðu þau á
Bessastöðum, hann sem bryti og hún
sem þjónn. Fyrir þremur mánuðum
létu þau af starfi sínu á Bessastöðum
og ventu kvæði sínu í kross. Jóhann
Gunnar er nú bryti á varðskipinu
Þór þar sem hann eldar ofan í átján
skipverja og Kristín starfar sem þjónn
í hlutastarfi á Grand hótel frá sex á
morgnana til tólf á hádegi nokkra daga
í viku og fer þaðan beint á fasteigna-
söluna Remax Alpha.
Einsog að reka lítið hótel
Starfið á Bessastöðum fól í sér að
þau bjuggu í húsi á staðnum, enda
vaktir eins og maður segir á lélegri
íslensku „24/7“ – semsagt alltaf til
staðar.
„Í raun má líkja starfinu á
Bessastöðum við það að maður reki
hótel,“ segir Kristín. „Það þarf að
fara inn á hvert herbergi daglega og
gæta þess að allt sé hreint og fínt, elda
mat, taka á móti gestum, þjóðhöfð-
ingjum og öðrum og það var alltaf nóg
að gera.“
Þegar þjóðhöfðingjar sóttu Bessa-
staði heim var það oftast Jóhann
Gunnar sem sá um eldamennskuna,
enda annálaður matreiðslumaður,
sjálflærður. „Nema auðvitað í stóru
opinberu veislunum, þá fengum
við matreiðslumeistara okkur til að-
stoðar,“ útskýrir hann.
Kristín er hins vegar menntaður
þjónn, svo hún sinnti því starfi af
mikilli kostgæfni og um það getur
sú sem hér skrifar vitnað. Þegar
Vacláv Klaus forseti Tékklands kom
í opinbera heimsókn hingað til lands
var mér – sem hálfum Tékka – boðið
til kvöldverðar á Bessastöðum. Þá var
mér bent á að Jóhann Gunnar myndi
ekki heilsa mér sérstaklega; hann væri
þarna í starfi „butlers“, sem tæki á
móti gestunum við bílana, fylgdi þeim
inn í hús og hengdi upp yfirhafnir. Mér
leið svolítið eins og ég væri að fara í
leikrit: Átti ég virkilega ekki að heilsa
manni sem ég hef þekkt í næstum 20
ár? En þegar Jóhann Gunnar tók á
móti mér fékk ég faðmlag og koss og
Kristín kom sérstaklega fram til að
faðma mig líka:
„Við erum nú bara mannleg!“ segja
þau hlæjandi. „Að sjálfsögðu heilsum
við þeim sem við þekkjum,“
Maður varð aldrei var við að þau
væru að þjóna; glösin voru allt í einu
full án þess að maður yrði var við að
nokkur hefði komið að borðinu, diskar
hurfu og nýir komu og allt eins og
ósýnilegt fólk væri að verki.
Þau kynntust árið 1993 í Vestmanna-
eyjum, þar sem Kristín starfaði á
veitingastað vinkonu sinnar. Jóhanni,
sem á rætur að rekja til Vestmanna-
eyja og Akureyrar, var boðin vinna á
staðnum. En örlögin ætluðu þeim ekki
að verða nema vinir þá og það var ekki
fyrr en árið 1998 sem þau náðu saman
og giftu sig á nýársdag árið 2000.
„Við erum sálufélagar,“ segir
Kristín. „Í þrettán ár höfum við búið
saman og unnið saman og aldrei rifist.
Við erum ekki alltaf sammála, en við
getum rætt málin án þess að rífast.
Stelpurnar hafa aldrei heyrt rifrildi á
heimilinu.“
Danskennari þjónar á Bessa-
stöðum
Stelpurnar þeirra eru þrjár: Kristrún
Dröfn, 21 árs, býr með unnusta sínum
á Álftanesi, en þær yngri; Katrín Ósk,
14 ára og Margrét Hörn 12 ára búa
auðvitað heima. Katrín Ósk leikur
á gítar og Margrét á þverflautu, auk
þess sem þær systur syngja eins og
englar en Kristrún stundar nám við
Háskólann í Reykjavík. Margrét er
stórkostlegur dansari og hefur unnið
til margra verðlauna auk þess sem hún
leikur í Skoppu og Skrýtlu og Galdra-
karlinum í Oz. Ekki skrýtið að hún
hafi dansinn á færi sínu, pabbi hennar
hefur dansað frá fjögurra ára aldri og
er menntaður danskennari frá Dans-
skóla Hermanns Ragnars Stefáns-
sonar.
„Ég lærði fyrst dans hjá Heiðari
Ástvaldssyni í Alþýðuhúsinu heima á
Akureyri. Þremur árum seinna vildi
mamma einnar bekkjasystur okkar,
Lóa systir séra Hjálmars Dómkirkju-
prests, endilega kenna okkur gömlu
dansana heima í stofunni heima hjá
sér. Hún spilaði á nikku og við döns-
uðum eftir fyrirmælum hennar. Hún
hvatti okkur til að fara í dansskóla,
sem við gerðum. Vinir mínir hættu
þegar við vorum 12 ára en ég hélt
áfram. Ég ólst upp á Akureyri, nema
hvað við bjuggum eitt ár í Danmörku
og ég lauk stúdentsprófi frá M.A. árið
1993.“
Kristín er fædd og uppalin í Hvera-
gerði en bjó í Vestmannaeyjum í nokk-
ur ár og segist hafa ákveðnar taugar til
Eyja. Á heimili þeirra má sjá mynd af
tveimur lundum og Vestmannaeyjar í
baksýn, kveðjugjöf frá samstarfsfólki
hjá forsetaembættinu, málað af fyrrum
starfsmanni. „Lundarnir eiga að tákna
okkur þegar við kynntumst á eyjunni
okkar sem er okkur svo kær. Föður-
fólkið mitt er úr Stykkishólmi svo ég
er líka með sterkar taugar þangað.“
Með blómabúð í París
Jóhann Gunnar vann á Edduhótelinu á
Húnavöllum áður en hann hélt til Eyja
og síðar varð hann hótelstjóri á Eddu-
hótelinu að Núpi í Dýrafirði og loks á
Flúðum. Þar fór Kristín að vinna eftir
að þau byrjuðu saman og eftir það
fluttu þau norður á Akureyri þar sem
þau störfuðu bæði á hótel KEA.
„Ég var vaktstjóri og Kristín sá um
morgunverðinn,“ segir Jóhann. „Svo
fyrir enn eina tilviljunina í lífinu keypt-
um við Blómabúð Akureyrar sem var
staðsett í húsinu París.“
Blómabúð? Já, það kemur nefnilega
í ljós að Kristín ætlaði ekkert að segja
mér frá öllu því sem hún hefur lært:
Hún lauk námi sem þjónn árið 1991,
er lærður blómaskreytir, tækniteikn-
ari og skrifstofutæknir og er að ljúka
námi í viðburðastjórnun við Háskól-
ann á Hólum.
„Miklir vinir okkar, Sigmundur og
Inga, áttu þessa blómabúð og spurðu
hvort við vildum ekki bara kaupa hana
og við slógum til. Sigmundur og Inga
höfðu keypt þetta merka hús, París,
sem var byggt árið 1913. Við tókum við
blómabúðinni 1. ágúst 2001.
Á Bessastaði
Árið 2003 var aftur komið að tíma-
mótum. Í Morgunblaðinu birtist
auglýsing um starf á Bessastöðum og
inn í blómabúðina kom viðskiptavinur
sem benti þeim á hana og sagði að þau
væru fædd í þetta starf.
„Það var svolítið fyndið,“ segir
Kristín, „Við vorum bæði búin að sjá
auglýsinguna en ekkert rætt hana
okkar á milli. Við hugsuðum að
kannski væri þetta bara merki um að
við ættum að sækja um og notuðum
sömu tækni og forsetinn þegar hann
bauð sig fram: Við buðum okkur fram
sem hjón í þessa einu stöðu. Þetta var
langt og strangt ferli; fyrst á ráðn-
ingarstofu, svo á skrifstofu forseta og
loks á heimili forsetahjónanna. Svo
þurftum við að fara í prufur sitt í hvoru
lagi í nokkra daga, til að kanna hvort
þau kynnu við okkur og við við þau.
Þau sáu greinilega eitthvað í okkur og
við vorum ráðin. Við ætluðum bara að
verða gömul í yndislegu blómabúðinni
okkar en úr því við fengum starfið
ákváðum við bara að stökkva.“
„Þetta eru tilviljanir sem ég elska,“
segir Jóhann. „Bessastaðir eru þjóðar-
heimili og það þarf að passa upp á að
staðurinn og móttökurnar sem gestirn-
ir fá þarna séu þannig að sómi sé af.
Það er ekki hægt að segja beint að einn
maður sé að taka á móti fólki, hann er
að taka á móti fólki fyrir hönd þjóðar-
innar. Ég sá oft um matinn, þó með
Bryti forseta og hirðmey Dorritar
Hjónin Jóhann
Gunnar Arnars-
son og Kristín
Ólafsdóttir hafa
dansað við hlið
helsta hefðarfólks
Evrópu og þó
víðar væri leitað.
Það fylgdi því að
annast sjálfan
forseta Íslands.
Hjónin hafa nú
vent kvæði sínu
í kross og yfir-
gefið Bessastaði;
Jóhann fór til
starfa á varð-
skipinu Þór en
Kristín starfar
á hóteli og
fasteignasölu.
Þeim fellur
iðjuleysið illa.
Anna
Kristine
ritstjorn@frettatiminn.is
Ég er svo
mikill roya-
listi í mér
að ég held
óskaplega
mikið upp á
dönsku krón-
prinshjónin,
Mary og
Friðrik. Þau
eru falleg
að utan sem
innan.
Framhald á næstu opnu
Kristín Ólafsdóttir
og Jóhann Gunnar
Arnarsson: Við
buðum okkur fram
sem hjón í þessa
stöðu. Ljósmynd/Hari
18 viðtal Helgin 25.-27. nóvember 2011