Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 4

4
húss. Hún vissi vel til hvers þessi sendiför átti að
vera. Græni brennivínskúturinn var nú búinn að
vera tómur síðan á jóium, og það var gömul venja,
sem sizt mátti bregða, að fylla hann aptur fyrir
nýárið. Jóhann gat ekki verið „þurbrjósta" á gaml-
árskvöld, það var nú helzta hátíðahaldið hans karls-
ins, og í þessi 20 ár, sem Guðný hafði nú verið
gipt honum, hafði græni kútnrinn verið hátíðafylgj-
an á Barði, og honum fylgt flestar brennivínsfylgj-
urnar. Hún var hætt að hugsa um það, þó að kút-
urinn væri tekinn upp um leið og húslestrarbæk-
urnar, þótt hann skipaði öndvegið á öllum hátíðum
og tyllidögum og þó opt hefði verið á sig lagt til
að eignást á hann, en það hafði hann þó aldrei
gjört fyr, að senda barnið, einkasoninn sinn, út í
tvísýnt veður í skammdeginu til að sækja á kútinn!
En hvað fékk hún að gjört? Það hafði nú
verið hlutskipti hennar í öll þessi ár að þegja og
hlýða. Æskudraumarnir hennar höfðu illa ræzt og
vonirnar voru horfnar henni.
Hún var ung er hún giptist Jóhanni, sem var
mörgum árum eldri en hún. Hún færði honum
næg efni, og þau reistu bú á eignarjörð hennar,
Barði. En brátt fékk hún að reyna, að gipta kon-
an er ómyndug. P.eningarnir heunar hurfu á kistu-
botninn hjá bóndanum, sauðirnir hennar voru brenni-
merktir honum, og svo fór um siðir, að liún var
bláfátæk kona, sem hafði ekki umráð yfir neinu,
sem annaðhvort varð að knékrjúpa bóndanum, og