Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 6

6
snjósokkana hans Ingvars. Hún var döpur í bragði,
því við og við fuku snjókorn niður um eldhúss-
strompinn, og leiðin var löng en dagurinn stuttur.
Hún fór að taka til vetlingana, hálsklútinn, storm-
húfuna; en hvað hún tók mjúklega á þessu öllu
með vinnuhörðu höndunum.
„Blessaður drengurinn minn, þér skal ekki
verða kalt, ef ég má ráða*, sagði hún i lágum hljóð-
um, „en það verður heldur ekki annað!“
Þau stóðu öll 3 á hlaðinu fyrir utan bæjar-
dyrnar. „Gaktu röskan, Ingi litli", sagði faðir hans
„hann er svalur, þú skalt ekki slóra í kaupstaðnum,
þú nærð þá heim um miðaptan. Vertu svo sæll,
drengur minn, ég vona að þú komir elcki tómhent-
ur“ Og karlinn rak rembings koss að Ingvari og
rölti svo í bæinn.
„Guð veri með þér, elsku drengurinn minn“,
sagði móðir hans, „mundu að fara gætilega, gistu í
Gerðiskoti heidur en að fara út í hríð, mundu ept-
ir henni gömlu mömmu, sem getur ekki lifað án
þín“. Hún var búin að segja allt of mikið. Tárin
laumuðust ofan kinnarnar, hún brá svuntuhorninu
að augum sér og gekk svo fram fyrir bæinn. Hún
stóð kyr og horfði á eptir honum; hann hijóp létt-
fættur út fyrir túnið, og hvarf svo fyrir hæð.
Henni var svo órótt í geði. Skýin voru svo
dimm og stormurinn kaldur. „Drottinn, fylgdu
drengnum mínum“. Bænin steig í andvarpi upp
til hæða.