Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 23

23
„Við skulum reyna að flnna eitthvað,,.
Hún fór að leita í skáp garmi, sem stóð við
> rúmið, þar var ekki uin auðugan garð að grasa,
loks fann hún þar fáeinar þurrar rúgbrauðssneiðar,
drengurinn fór að borða með mikilli áfergju; móðirin
^ horfði þegjandi á barnið, við og við hrundu tár
hennar ofan á brauðbitann. Petta var ekki holl
barnafæða, — fátæktin er miskunarlaus.
Nú var gengið um fyrir framan hurðina. Ætli
það sé hann ? Hún fékk hjartslátt og stóð upp.
Nei, það var hún Jórunn gamla, hún bjó í kjall-
aranum, í herbergi við hliðina á henni. Hún kom
gegndrepa utan úr rigningunni.
„Gott kvöld, Þóra mín!“ sagði hún. „Nú er
áumt veður úti, ég ætlaði varla að komast heim,
skárri eru það ósköpin, ég hefl nú verið að bera
vatn í allan dag, það er ekki gott verk eins og
vatnsbólin hérna eru; ég er hreint orðin uppgefin",
og hún tyilti sér á rúmstokkinn.
„Pú ert ekki farin að kveikja enn þá, Þóra
mín ? Er ykkur ekki kalt, það er svo kalt úti með
þessari rigningu? Níels hefir vænti ég ekki kom-
ið? Ekki, pilturinn, hann kann eins vel við sig á
svínastíunni eins og hérna hjá þér“.
„Hann gefur nú komið enn Jórunn mín, ég
skil ekki í þessu; nú er vika eða meira síðan
hann hefir iátið sjá sig“.
„Ó, sussu-nei, hann kemur ekki, það þarftu
ekki að ímynda þér, Þóra mín! Ég þekki þessa herra,