Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 8
8
hann borðaði snjó, en það jók þorsta hans um all-
an helming.
Það var allt annað en skemmtilegt að vera á
ferð í kolsvartri hríðinni og eiga langt til bæja, hvað
langt vissi hann ekki, því nú var hann kominn af
réttri leið, vindinum sló beint i andlit honum, hann
heyrði ekkert annað en öskrið í æðisgengnm storm-
inum, sá ekkert fyrir hriðinni, fann ekkert fyrir fót-
um sér annað en helkaldan, djúpan snjóinn. Hann
brauzt áfram á skíðunum enn um stund, hann var
orðinn óttalega þreyttur, fannst hann mundi gefast
upp þá og þegar. Hann nam staðar, honum datt
Grófin í hug, hann hlaut bráðum að vera kominn
að henni; en hann var ekki á veginum og alstað-
ar annarstaðar lágu að henni snarbrattir, háir klettar
þar sem engum var fært. Nei hann gat ékki haldið
áfram, og það var engu hægra að snúa við. Snati.
stóð við hlið hans allur fannbarinn, hann hélt uppi
annari framlöppinni, ýlfraði ámátlega og horfði bænar-
augum á húsbónda sinn. Hann var að vara við
Grófinni.
Réttast var að biða átekta og sjá hvort veðrinu
slotaði ekki litið eitt svo að sæi til tungls. Hug-
urinn hvarflaði heim, hann heyrði orð móðursinnar:
„Mundu eptir henni gömlu mömmu, sem getur ekki
lifað án þín“. Hann varð að fara gætilega hennar
vegna; hann var staddur undir háu barði i skjóli.
Svo settist hann niður á skaflinn. Snati lagðist rétt
hjá honum. Hann klappaði hundinum, einu lifandi