Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 31

31
ið, sem haim hafði gefið henni ávið sem þau trúlof-
uðust, en það bryddi htið á því og hagur Þóru
versnaði óðum. Hún var búin með aifinn sinn,
hann fór mest fyrir viðurværi og eldivið lianda. henni
og drengnum, og þegar svo Sigga litla hennar
fæddist um sumarið, þá fór fyrir alvöru að þi engja
að kostunum.
Og nú sat hún hér hnípin i bragði og vonlaus
og bar saman i huga sínum nútíð og fortíð. Sam-
vizkan sagði henni að sjálfskaparvítin væru verst;
hún ieit á litlu börnin sín, henni hljómuðu æ í
eyra orðin: „Syndii' feðranna koma niður á börn-
unuln“. „Ó, að jeg gæti beðið Drottin, — beðið
eins og þegar jeg var barn“, hugsaði hún. — En
Níels hafði svo opt sagt henni, að kristindómm-inn
væri tómar keriingabækur og ,.allir þessir fínu“
tryðu engu orði í bibliunni, og ekki einu sinni
prestárnir, nema þá einstaka gamall karl. — Barna-
tiúín hennar var horfin fyrir löngu. Það var einn
„greiðinn“, sem hún átti Níels að þakka. „Sé
nokkur Guð til, lítur hann ekki eptír kjallarabúun-
um fremur en fina fólkiö", hugsaði hiin með gremju.
------Fátækt, fyrirlitning og vond samvizka eru
ekki létt byrði vinasnauðum einstæðingum, sem
ekki vilja leita Krists.
„Pabbi og mamma", hvíslaði hún, „þið vissuð
ekki, hvað beið mín, og nú eruð þið lögst til hinnstu
hvildarinnar, betur að ég væri það líka!“ Og nú
tóku tárin að streyma um fölu kinnarnar. Hjart-
anu blæddi til ólífis. — —
Hurðinni var hrundið upp með blóti og for-
mælingum, og maður ruddist inn. Hann var blóð-
ugur á höfði og þrútinn i andliti. Fötin hans voru
forug og rifin.