Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 10

10
Hvernig gat hún lifað, ef hann, einka-yndið og
vonin hennar, yrði úti í hriðinni? Og var annars
von? Voru nokkur líkindi til að barnið kæmist lífs
af í þvíliku veðri ? Hann hlaut að hafa verið kom-
inn úr kaupstaðnum áður en veðrið versnaði, en
naumast verið kominn að. Gerðiskoti. Og Grófin!
Henni sortnaði fyrir augum, er hún fór að hugsa
um Grófina. Kolsvörtu, himinháu hamrarnir sem
nú voru huldir af snjó, komu fyrir hugskotssjónir
hennar, og hún sá drenginti sinn hrapa þar fram
af, — dauðinn — dauðinn einn beið hans í gljúfr-
inu. „Ó, Drottinn minn góður, verndaðu barnið
mitt“! Hún spennti greipar í dauðans angist, tárin
streymdu urn náfölar kinnarnar, varirnar titruðu, en
stormurinn svaraði grátstunum hennar.
IV.
„Eg verð likiega að reyna að rölta norður að
Gerðiskoti“, sagði Jóhann gamli við konu sína
nokkru fyrir miðnætti. „Tarna er skárri b. hríðin.
Eg hefði ekki verið að senda drenginn, ef mér hefði
dottið þetta í hug. Eg held hann birti nú ögn, svo
það er bezt eg leggi á stað„.
Stundu síðar skálmaði Jóhann á stað. Guðný
lét bæjar hurðina aptur á eptir honum. Stóreflis
snjógusu laust í andlit henni og frostið var afar-
mikið. Það var níðdimmt. Við og við greiddi þó
lítið eitt frá tunglinu, sem brá upp draugalegu ljósi,
er hriðin slökti aptur von bráðar,