Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 11

11
Jóhann neytti allrar orku að brjót.ast áfram í
kafaldinu og hriðinni. Hann varð fljótt þreyttur og
þurfti hann þó ekki að bera 6 potta kút á bakinu.
Veðrinu slotaði lítið eitt og rofaði til í lofti. Jóhann
kom auga á hús, hann herti göngu sína, ófærðin
var því nær ókleif og stormurinn hlóð æ meiru fyr-
ir fót hans.
Hamingjunni sé lof, hann er kominn að Gerðis-
koti! Loksins! Sjálfsagt situr Ingvar þar nú i
sóma og yfirlæti; þessi för hans er líklega öldungis
óþörf. Jæja, hvað sem öllu líður, þá er þó gott að
eiga von á húsaskjóli. En nú syrtir aptui', og
hribin hamast, fannmökkurinn er eins og kolsvartur
hamraveggur. Jóhann reynir að halda í áttina að
bænum. Loks rekur hann sig á vegginn, hann
fálmar eptir dyrum og finnur þær, innan að heyrir
hann hægan og rólegan andardrátt— það voru beitar-
húsin frá Gerðiskoti, en ekki bæjarhúsin, og „heima-
fólkið “ voru 40—50 sauðir!
Átti hann að snúa við, fara burt frá hlýind-
unum og húsaskjólinu? Var nokkur von um að hnnn
fyndi bæinn? Hann víssi að alllangt var á milli.
Hann gekk frá hurðinni sem bezt hann gat, og
stóð nú við og hlustaði á hörpuslátt stormsins.
Nei, það var réttast að biða hér. Hann var þreytt-
ur og gott legurúm var í jötunni. Hann vai' fann-
barinn mjög og föt hans beinfreðin. Sauðirnir tóku
hart viðbragð, þegar snjókarl þessi kom inn í húsið,
en biátt varð allt kyrt. Jóliann lagðist endilangur