Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 20

Henni lá við að hníga niður af þreytu, en hún varð
að herða sig, hun mamma, blessuð góða mamma
hennar lá heima með brotinn fót og óþolandi kval-
ir, og Þórunn litla hrópaði í sífeilu og veifaði.
„Hvað >er þetta, sem blaktir þarna i ánni“, sögðu
piltarnir í Árkoti hver við annan, „mér sýnist
það likast því sem einhver væri að gjöra okkur
bendingu".
„Taktu Grána og ríddu yfir ána,“ sagði hús-
bóndinn. Pilturinn tók hestinn, steig á bak og
reið hratt ofan að ánni.
Barnið stóð á steininum, hún var nú hætt að
veifa klútnum, í þess stað fórnaði hún höndunum
og horfði til himins, en tárin stieymdu um kinnar
hennar, það voru hrein og skær gleði-tár.
Læknirinn kom svo undir kvöldið og batt um
fótinn, og nú þurfti hún að liggja. Kn hvað hún
tók þessu ö'llu rólega, og hvað hún bar kvalirnar
vel. Þórunn litla sat við rúmstokkinn og hélt í
höndina á henni. „Eg bað Guð og hann hjálpaði
mér mamma," sagði hún í lágum hljóðum.
„Já,hannhoyriroghjálpar,“ svaraði móðirhennar.
Pað -var gleði-stund, þegar maðurinn hennar
kom svo heim. — — —
Ég hlýddi með aðdáun á sögu hennar, er hér
hefir verið skráð.
„Og hvernig líður yður nú?“ spurði ég.
Iiún brosti. „Mér liður vel, ég flnn að Guð er
hjá mér. “