Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 26

26
Prándavsen og fröken í’jóstarsen, sem telja sig moð
þeim helztu, labba hiæjandi með tveimui þessara
sömu „herra“ inti á Uppsaii- — Kröfur ungu stúlkn-
anna eru ’ ekki háar í ~þessa átt, enda vet ður þeim
að þvi“.
„Já, égsegji það satt“, hélt Jórunn gamla áfram
og steig fram á fót sinn,„ maður getur fundið til
þess arna, en það þýðir litiðfyrir mig og mína líka að
fást um slikt. — Góða min, hvað þú ert hnuggin, þú
getur ekki einu sinni brosað, hvernig sem égles, og
þú hefir nú ekki farið varhluta af vonsku mann-
anna held ég. Dæmalausir eru sumir menn. —
Jæja, þeir bíða síns tírna og síns dóms. — Og allt af
sefur hún litla skinnið, ég held hver sé sælastur,
sem iengst sefur.“ — Jórunn lét dæluna ganga við-
stöðuiaust, nú bjó hún sig til að fara.
Eg þakka þér kærlega fyrir allt, Jórunn mín“,
sagði Þóra, „þú ert allt af að víkja mér einhverju".
„Og blessunin, ég held að það sé ekki teljandi,
ég er einn garmurinn sjáif, sem verð að striða og
berjast fyrir lífinu", og Jórunn stundi við.
Þóra kveikti á lampanum, það var eins og það
hýrnaði ofurlítið yfir herberginu. Jón litli hafði
sofnað með brauðbitann í hendinni. Hún lagði hann
út af í rúmið, tók sjalklút af hálsinum á sér og
breiddi ofan á hann.
„Auiningja barn fátækt og föðurlaust", hvíslaði
hðn í gremjuróm. „Ó, þetta lif, þetta Jíf!“ — Og
þó gat það verið svo gott,— svo gagnólíkt þessu.--------