Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 15

15
og læknirinn sagði að hann þyrfti langan tíina til
að jafna sig.
Þetta vóru engin gleðitiðindi fyrir hana móð-
ur hans, en hvað var það þó í samanburði við það
að frétta látið hans — að hann hefði farizt í hríð-
inni! Nei, hún hlaut að vera þakklát, því enn átti
hún drenginn sinn ofar moldu.
Á nýársdaginn var ferða fært veður, bjóst hún
þá til ferðar að Gerðiskoti, hún kom þangað um
miðmunda bil.
Inni i baðstofunni var þögult og hljótt. Fólk-
ið læddist fram og aptur og allir töluðu í lágum
hljóðum. Læknirinn var þar enn, hann ætlaði að
biða og vera viðstaddur, þegar Ingvar vaknaði af
svefnhöfga, er fallið hafði á hann.
Hún móðir hans *sat við rúmstokkinn og horfði
á barnið sitt. í huga hennar ryfjuðust upp svo
óta.1 margar yndisstundir, sem hún hafði lifað með
honum. Hún mundi eptir því, hvað brosið hans
hafði opt glatt hana, hvernig áhyggjur hennar og
margskonar leiðindi hurfu einsog daggtár í sólskini,
fyrir brosinu hans. Og þegar hann sagði í fyrsta
skipti: „mamma" með blíðu barnsröddinni, hvað
hún var þá glöð og hvað hún þóttist rík að eiga
litla bjarthærða, bláeyga drenginn sinn, ó ef hún
hefði verið svift honum á svo voðalegan hátt! En
því var hún að hugsa um það ? Því þakkaði hún
ekki heldur honum, sem hafði staðið við hlið
drengsins og varðveitt hann, og svo runnu tárin