Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 19

19
áua? Hiín spennti greipar: „Guð minn góður vertu
í veikum máttugur, leiddu barnið, hjálpaðu mér.“
s Bænin var stutt, en hún kom frá hjartanu.
fórunn iitla hljóp allt hvað fætur toguðu. Það
reið á að vera nú fljót. Ó, ef hún mamma dæi á
o> meðan. Tárin komu fram í augu hennar, hún
þerraði þau með handarbakinu og hljóp enn harðara.
Loks kom hún að ánni. Ó, hún var svo
mikil! Hvítfyssandi steyptist, hún á stein af steini
og hávaðinn ætlaði hreint að æra hana Pórunni litlu.
Hún hljóp upp og ofan með ánni, en hvergi var
tiltök um að komast yfir um. Nú fór hún að há-
gráta. „Ó, Guð minn góður hjálpaðu mér yfir um
s ána“. hrópaði hún hástöfum. Hún nam staðar, gat
hún ekki komizt þarna? Pað var ákaflega stór
steinn, sem stóð upp úr ánni, og henni sýndist svo
m
stutt á hann og af honum aptur yfir á bakkann
' hinu megin. Yonin glæddist og tárin þornuðu,
og með titrandi hjarta stökk Þórunn litla út á
steininn, en þá var ferðin á enda. Hinu megin
við steininn var hyJdýpi og langt' yfii á bakkann,
hún komst, ekki lengra. Hún sá yfir að Árkoti,
þangað þurfti hún að komast, fólkið þaðan var að
binda hey á engjum fyrir neðan túnið. Ó, ef það
» sæi hana nú!
Hún fór að hrópa eins hátt og hún gat, en
áin og gráturinn kæfði rödd hennar. Svo tók hún
skýlu klútinn sinn, hann var Jjósleitiu-, og veifaði
honum. „Hjálp, hjálp" hrópaði hún af öJium mætti.