Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 28

28
Opt hafði hann hvíslað í eyra henni hvað hún væri
falleg. engin stúlka jafnaðist á við hana, — hún
kafroðnaði og — trúði orðurn hans, hvað átti hún
að gjöra annað ? Hvernig gat hann sagt ósatt!
Þau þekktust ekki mikið, höfðu sést við og við á
skemtifundum i síldarveiðahúsinu, þau höfðu dansað
saman, spaugað, hlegið og ,spásérað“ þess á milli, —
en svo þekktust þau heldur ekki frekar, hann var
einstaklega kurteis og stúlkunum þótti mest gam-
an að dansa við hann, það var nú engin furða, því
hann var úr Reykjavík !
En hún var samt sú eina, sem hann hafði
augastað á, það vissi hún vel. — Og svo trúlofuð-
ust þau.
Sumarið leið og haustið kom, þá varð haan að
fara suður. Ó, hvað hana langaði að fara með hon-
um, en hún gat það ekki, hann hafði lika sagt henni
að hann ætlaði að sækja hana með vorinu.
Hann kvaddi hana seint á degi. Snemma
morguninn eptir hvarf skipið, sem hann var á, frá
landi, hvarf fyrir klettótta nesið, er byrgði það tár-
votum augum hennar, sem stóð á iandi og mændi
á eptir því. Pað var svo langt til næstu funda!
Tíminn ieið, veturinn var á enda. Hún hafði
fengið góð bréf frá honum við og við, hún las þau
þrisvar, — fjórum sinnum, kyssti þau, vætti þau gleði-
tárum, já, henni þótti vænt um hann! Hún var
farin að búast við komu hans, þó það væri reynd-
ar fullsnemmt, en húr var svo hráðlát.
Þá fékk hún bréf frá henni móður sinni, hún
þurfti hennar svo mjög við, heilsulitil var hún sjálf,
og búinu fór hnignandi sakir vinnuskorts; hana lang-
aði mjög að dóttirin kæmi heim.
Hverjq fttti hqq ^ð svítra? Enguni skuldaði