Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 16

16
ofan kinnavnar, þakklætis og gleði tár, hún var að
þakka liðnu dagana, alla, alla, þótt þeir hefðu opt
verið erfiðir, en samt fann hún, að hún hafði aldrei
staðið ein, hún fann það núna, þegar hún var að
horfa á drenginn sinn. Andlit hans var fannhvitt
nema æðarnar í enninu voru dðkkar mjög. Hend-
urnar voru í vöfum, á öðrum úlfliðnum var stór
rauðleit rák, hann hafði skorið sig á flöskustútnum.
Andardrátturinn var óglöggur, naumast hægt að
heyra hann.
Enn var hún á milli vonar og ótta. Skyldi
hann ekki deyja?
Hún sá ekki manninn, sem stóð álútur og
hnípinn við fótagaflinn á rúminu, tók ekkert eptir
tárum hans, víssi ekki um sálar stríðið, er hann
háði.
Samvízkan átaldi hann, er hann loit drenginn
sinn þannig, af hans völdum — af vínsins völd-
um. Það leið löng stund, heil eilífð fyrir þá, sem
biðu í angist og ótta. Svo smáhægðíst andardráttur-
inn. „Hann er sofnaður vært", sagði iæknirinn
„nú er hann úr hættu“.
Hún vék ekki frá rúminu hans allan daginn,
og nóttina eptir. Hann svaf alltaf, ætlaðí hann
aldrei að vakna ? Hún vakti yfir hverri hreyfingu
hans, og hvor getur lýst gleði hennar, þegar hann
lauk upp augunum, brosti til hennar og sagði ofur
lágt: „Elsku mamma!"