Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 27

27
Hún var ekki gömul, en þó var hún búin að
reyna margt. Heima í foreldra húsunum átti hún
góða daga, þar var bæði hlýtt og bjart, ytia og
innra. Og þó langaði hana í burtu. Henni þótti
þröngt um sig í litlu baðstofunni, henni leiddist að
raka túnið og mjalta gripina, hún þráði að sjá eitt-
hvað fleira og læra margt og mikið.
Hún kvaddi foreidrana sína’á broshýrum vordegi,
allt var hreint og unaðsiegt í náttúrunni, henni
vii tist fuglakvakið og fossaniðurinn spá um gleði og
gæfu sér til handa.
Vitanlega var ferðinni heítið burt úr sveitinni
— í kaupstaðinn.
Já, það var rýmra um hana þar heidur en
heima í sveitabýlinu þrönga og afskekta. Unga
fólkið tók henni tveim höndum, vinstúlku hafði
hún á hverjum fingri og þær lótu ekki sitt eptir
liggja að skemmta henni. Og þarna í kaupstaðnum
sá hún hann fyrst.
Hann var ungur oghraustursjómaður,sunnlenzk-
ur að ætt og uppruna og átti heima í Reykja-
vík, en var við fiskiveiðar þar á sumrin.
Hann var glaðlyndur og djarfmannlegur í fram-
komu, og því geðjaðizt ungu stúlkunum svo vel
) að honum — eins henni; hún heyrði reyndar suma
segja, að hann væri talsvert óreglusamur, en ætli
menn segi ekki svo marga vitleysuna ? Og skyldi
hann vera verri en aðrir ? Nei, það var engin hætta
á því, og honum þótti svo lifandi skelfing vænt
um hana, það hafði hanu svo marg opt sagt henni.