Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 32
„Þarna siturðu, húðin þín, með bannsetta ung-
ana þína!“ Hann æddi að henni með uppreiddan
hnefann, „ég skal lúberja þig, ef þú gefur mér ekki
kaffi, sjóðandi heitt og sterkt".
Þóra hröklaðist út í horn, hrædd og skjálfandi.
Drengurinn hrökk upp af svefninum ogfór að hágráta.
Þetta var „kærastinn" hennar, faðir barnanna
hennar! Líkari var hann óargadýri heldur en manni.
Hvað ætli hún gæti gefið honum?
Hún átti ekkert, ekki einn eyri, ekki nokkurn
matarbita, og hann gat heimtað slíkt af henni!
Sjálfur kom hann beint af Svinastiunni!
Jórunn gamla heyrði hvað á gekk. Hún hljóp
i dauðans ofboði og sót.ti karlmann til hjálpar. Þeg-
ar þau komu inn, var Niels að berja Þóru með
tómri flösku. Hún grét, hann blótaði og formælti
henni. Svo var hann tekinn. Þetta voru seinustu
samfundir þeirra. Um vorið var hún flutt á 'sveit
sína með bæði börnin. — —
Pað voru fáir, sem fylgdu henni til skips dag-
inn, sem hún fór. Jórunn gamla bar yngra barnið
fyrir hana ofan á bryggju. Gamla konan þurkaði
sig um augun á svuntuhoruinu sínu, þegar bátur-
inn lagði írá landi. Þórá sat þar hljóð og döpur
með bæði börnin. Umkomulaus var hún og yflr-
gefin, fyrirlitin af mörgum, gleymd eða óþekkt af
flestum, útskúfuð af manninum, sem hafði heitið
henni ást sinni og umhyggju. Jórunni gömlu sýnd-
ist hún hreyfa varirnar. Yar hún farin að biðja?
Hún gat litið borið um „Reykjavíkurdýrðina",
enda lá leiðin hennar um afkima.----------