Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 30

30
gleði hennar og tilhlökkun yfir að fá nú bráðum
að sjá manninn, sem hún bráði og unni, var ekki
eins hrein og óblönduð og skyldi?
Hún kom suður seint um haustið. Veðrið
hafði verið einna likast og í dag, — heliirigning
og stormur. Hún þekkti engan, er hún gæti hallað
sér að, hafði enda búizt, við að Níels mundi vera
við hendina og tnka á móti henni, en þar brást
henni ein vonin. Hann kom ekki, og þegar hún
spurði eptir honum, kannaðist enginn við hann.
Það réðst fram úr þessum vandræðum hennar
á þann hátt, að hún komst í kynni við Jórunni gömlu,
og hún gatútvegað henni „kompuna", sem hún sat
nú i einmana og yfirgefin.
Jórunn hafði haft upp á Níels.
Þóra leitaði sér atvinnu eptir því sem hún
bezt. gat. Það var mjög litilfjörlegt, sem Níels
lagði henni og barninu.
Þau höfðu fundist. Hann kom einstöku sinnum
heim í herbergið hennai', það hét svo að hún væri
kærastan hans, — þó fjólgaði stundunum, sem hann
dvaldi á drykkju-kránum, og að sama skapi fækk-
aði aurunum, sem hún og drengurinn fengu.
Hann hlaut að vera farinn að drekka mikið,
útlit hans bar þess ljósan vott, og öll framkoma
hans var breytt frá því, er áður var.
Hann falaði sjaldan eða aldrei hlýlegt orð tíl
hennar, færði henni aldrei neitt smávegis, er gæti
glatt .hana, var jafnaðarlega afundinn og kaldur við
hana. Af barninu skipti hann sér aldrei.
Hvers galt það?
Veturinn leið. Níels fór á fiskiskútu á vertiðinni.
J?óia vonaði að nú færi hagur hans að batna,
ef til vill gat hann nú farið að efna eitthvert loforð-