Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 9

9
verunni, sem tók þátt í einstæðingsskap hans þarna
í hríðinni, tók svo upp seinasta matarbitann og
gaf honum.
Óttalega var hann þyrstur. Átti iiann að
borða meiri snjó? Það gjörði einungis illt verra.
En því ekki að opna flöskuna? Hann þreif í of-
boði til flöskunnar, braut. af henni stútinn og teigaði
svo. Hann tók ekki flöskuna frá munni sér fyr
en stórt borð var á henni. Gott var að svala sár-
um þorsta!
Honum fór að líða svo vel. Yær svefnhöfgi
seig á hann. Það var svo gott að sofna í fönninni,
stormurinn söng vögguljóð og hlóð hvítum dún-
sængum að honum.
III.
Það var iiðið á kveldið. Úti hamaðist storm-
urinn, hann þeytli snjógusunum á baðstofugluggann,
það hrikti í hverru sperru. Frostið huldi rúðurnar
rósum sínum.
Hún Guðný á Barði var búin að fara æði
margar ferðir fiam á dyraloptið á þessum degi, og
nú stóð hún þar. Augun voru döpur og hendin
skait þegar hún setti kertuljósið í gluggann, það
var eini glugginn, sem vissi fram að veginum.
Hann gat ef til vildi greinf. ijósið, ef eitthvað rofaði,
og þá var það leiðbeining fyrir hann. Blessað bai n-
ið úti í þessu voða veðri! fað var dýrkeypt hress-
ing þessi „gamlársglaðning" á græna kútnum!