Ljós og skuggar - 01.01.1905, Blaðsíða 7

7
II.
Færðin var afarill. Ingvar kafaði rösklega
nieð græna kútinn á bakinu, skíðin sín dró hann
við hlið sér, þau komu honum að engu haldi enn
þá. Snati, hundurinn hans, tölti á eptir honum.
Élin færðust nær og stoimurinn herti sig, en
Ingvar herti og göngu sína unz hann kom út fyrir
Gróflna, þá steig hann á skiði sín og nú miðaði
honum rösklega áfram.
Það var tekið að bregða birtu, þegar hann kom
í kaupstaðinn. Éað leið nokkur tími áður en hann
gat fengið mælt á kútinn. Hann hafði hvorki bragð-
að þurt né vott siðan um morguninn áður en hann
lagði á stað að heiman. Móðir hans hafði stungið
matarbita í vasa hans, það kom sér vel á heim-
leiðinni. Loks var hann þó tilbúinn. Græni kút-
urinn var fullur. Þar að auki hafði hann meðferð-
is konjaksflösku, gekk hann frá henni í selskinns-
tösku sinni, batt hann nú á bak sér kútinn og tösk-
una, sté á skiði sín og lagði á stað.
Hriðin var að skella á. Fannkoman jókst,
vindurinn þeytti lausu mjöllinni, frostið harðnaði, —
það var komið lítt fært veður.
Ingvar hraðaði göngu sinni allt hvað mátti’
Hann hafði gát á vindstöðunni, hún var hið eina,
er hann gat áttað sig á. Hann hafði storminn á
hlið um nokkra hríð. Hann var búinn að ganga
yjn stund, var orðinn þreyttur og ákaflega þyrstur;