Heimilisritið - 01.03.1947, Qupperneq 7

inn í svefnherbergi Agötu og vakti
hana.
„Agata“, sagði hún, „er þér
nokkuð á móti skapi að liggja í
rúminu fram yfir hádegi ...?“
„Til hvers?“
„Til þess að hressast, þú hefur
höfuðverk — ef einhver spyr þig.
Ég hef fengið dálitla hugmynd“.
„Hverskonar hugmynd?“
„Það skaltu fá að vita seinna.
Og þú þarft ekki að hafa áhyggjur
út af Ríkarði. Ég skal sjá um að
honum leiðist ekki. Þú getur farið
á fætur um hádegið, ef þú vilt“.
Agata samþykkti tilmæli hennar,
án þess að krefjast frekari skýr-
inga. Hún lá róleg í rúminu, og
var þáð síður en svo á móti skapi.
Við morgunverðarborðið var
Emma óvenju elskuleg við Purvis.
Hún barmaði sé yfir því, að Ag-
ata gæti ekki komið, en huggaði
hann með því, að unnustan myndi
brátt ná sér. Hvernig leist honum
á að verða samferða í smáferð upp
eftir ánni? — Einhvern veginn
varð að eyða timanum?
Purvis varð upp með sér yfir
áhuga ungu stúlkunnar, og þau
gengu saman niður að ánni. Emmu
var mjög í muna að sýna honum
hversu leikin hún væri í meðferð
vélbáta, og Ríkharður Punds gekk
brosandi um borð, eins og maður,
sem lætur undan duttlungum
barns.
„Við förum ekki nema stutt“,
sagði hann, „ef til vill fer Agata
bráðum á fætur“.
Emma setti á sig móðgunarsvip,
og hann brosti kankvíslega. Hvert
í ljómandi! Ilún virtist bara vera
afbrýðisöm, litla stúlkan.
Hún lagfærði þóftuna fyrir hann,
svo að hann gæti setið aftur í og
stýrt, og brátt þaut báturinn upp
sólglitrandi fljótið. Ríkarður Pur-
vis hallaði sér makindalega aftur
á bak og rabbaði við ungu stúlk-
una. Hann var innilega ánægður
með lífið og tilveruna. Eftir einn
mánuð myndi hann verða kvæntur
Agötu Prins og kominn á græna
grein. Það ju'ði einhver munur eða
baslið, sem hann hafði átt við að
stríða hingað til.
„Erum við ekki komin nokkuð
langt?“ spurði hann eftir litla
þögn.
„Ekki nærri því eins langt og
það virðist", sagði Emma. „Eigum
við að sjá, hvernig lítur út þarna
upp frá?“
Hún benti í áttina að lítilli
þverá, sem rann í fljótið og lá í
ótal bugðum með sefi vaxna bakka.
Emma tók við stýrinu og beygði
til hliðar, gegnum sefgresið og á-
fram upp ána. Hún naut auðsjáan-
lega ferðarinnar af öllu hjarta.
Öðru hvoru stóð hún upp og leit
fram yfir káetuþakið, til þess að
sjá, hvað væri fram undan.
„Vilduð þér gera svo vel að rétta
mér veskið mitt?“ spurði hún. „Ég
HEIMILISRITIÐ
5