Heimilisritið - 01.03.1947, Blaðsíða 59

„Verið þér nú hægar og rólegar,
frú: Það er enginn ástæða til þess
fyrir yður, að taka þetta svona. Ég
er viss um að yður er ekki síður í
muna en mér að hafa uppi á þess-
um kaldrifjaða morðingja, sem
hér hefur verið að verki. Við skul-
um því reyna að skilja hvort ann-
að og vinna saman. Þér eruð ekki
vel hraustar eins og stendur —
„Jú, það er ég“, sagði Marcia.
„'Og ef þér þurfið að rannsaka
húsið mitt, þá skulið þér gera
það annað hvort á eftir — eða
með — lögfræðingnum mínúm“.
Hún var ekki viss um, hvort hún
hafði lögfræðilegan rétt, til að
krefjast þessa. Að iíkindum hafði
hún það ekki. En henni fannst
þetta sanngirniskrafa, svo að hún
einblíndi ákveðin í hin óútreiknan-
legu augu Waits —.
„Jæja“, sagði hann allt í einu.
„Þér um það. En athugið það,
frú, að ég vil reyna að hjálpa yð-
ur. Ég vil að þér skiljið það, að
við ásökum okkur sjálfa mjög fyr-
ir það, sem gerðist hér i gærkvöld.
Við höfum reynt að vernda yður
og aðra hérna í húsinu, en mis-
tekist. Og ég vil að þér skiljið það
ennfremur, að við munum gera
allt sem í okkar valdi stendur, til
að halda verndarhendi yfir yður,
úr því sem komið er. En þangað
til við höfum gert morðingjann
óskaðlegan, hinsvegar —“. Hann
hætti við setninguna og leit
dreymandi út í loftið, eins og hann
hefði gleymt því, að hún var nær-
stödd. Svo bætti hann við fremur
kuldalega:
„Ég ætla að segja yður, hvern-
ig málin standa nú. Og ég geri
það hreinskilnislega vegna þess, að
ég þarf á hjálp yðar að halda. Ef
til viH getið þér skýrt fyrir mér
atriði, sem mér eru ekki Ijós —
í sambandi við þetta morðmál.
Atriði eins og -—“. Hann þagnaði
aftur, en hún svaraði engu.
Hann hallaði sér aftur á bak í
stólnum.
„í fyrsta lagi“, sagði hann„ þá
er ekkert, sem ber vott um, að um
þjóf sé að ræða — þjóf, sem staðinn
hafi verið að verki og framið morð
til að komast undan. Auk þess er
ekki vitað til að nok'kur verðmæti
hafi horfið úr húsinu. Allar líkur
benda til þess, að morðinginn sé
nákunnugur heimilisfólkinu hér og
herbergjaskipun. Annað hvort hef-
ur hann gripið morðvopnin af
handahófi, eða þá að hann hefur
hugsað glæpinn nákvæmiega fyrir-
fram og vitað hvar þau væru
geymd. Hann hefur einnig valið
þann tíma, þegar þjónustufólkið
var önnum kafið við störf í bak-
herbergjunum“.
Hann þagnaði andartak, en þeg-
ar hún sagði ekkert hélt hann á-
fram: „Morðvopnin, já. Við kom-
um seinna að skærunum. Blakie
læknir og Rob Copley hafa báðir
HEIMILISRITIÐ
57