Heimilisritið - 01.03.1947, Síða 10

tók skjölin út, hverja handfyllina
eftir aðra, lagði þau á skrifborðið
og fletti þeim vandlega.
í flestuni skjölunum botnaði
hún ekkert, en hún vissi þó hvernig
ávísun lítur út. Eftir hálftíma starf
varð henni ljóst, sér til mikils hug-
arangurs, að í skjölunum var ekki
ein einasta ávísun. Hún lagði von-
leysislega allan skjalastaflann inn
í skápinn aftur og byrjaði síðan
að rannsaka skrifborðið.
Ekki fann hún nokkra ávísun
þar, þótt hún leitaði í öllum skúff-
um og alls staðar, þar sem líkur
gátu bent til, að hann myndi
gej'ma svo dýrmætt plagg. Það
var árangurslaust með öllu. Hún
varð loks að játa fyrir sjálfri sér,
að öll fyrirhöfnin var til einskis,
i’áðagerð hennar virtist hafa burgð-
izt.
Hrygg í liuga leit hún enn einu
sinni í kringum sig í íbúðinni, gekk
svo fram í ganginn og opnaði dyrn-
ar.
Hún leit undrandi upp. Úti fyrir
dyrunum stóð ung stúlka, sem ber-
sýnilega var í þann veginn að
hringja dyrabjöllunni. Emma sá
við fyrstu sýn, að stúlkan var rauð-
hærð og skrautlega búin, enda þótt
ekki væri hægt að segja að skrautið
væri smekklegt.
Þegar stúlkan sá Emmu steig
hún eitt skref aftur á bak og svip-
ur hennar bar bæði vott um undr-
un og tortryggni.
8
„Aha“, sagði hún, „má ég spyrja
— hver eruð þérp“
Emma gat sér þess til, að þessi
stásslega kvenpersóna myndi vera
náin kunningjakona Purvis, og
hún gaf því þá skýringu, sem hún
hafði hugsað sér áður, ef svo vildi
til að hún hitti einhvern þarna.
Purvis hafði fengið henni lyklana
og beðið hana að sækja skjöl fyrir
sig.
„Skjöl . . . nú já!“ sagði sú
skrautklædda vantrúuð. „Eruð
þér vissar um að það hafi verið
skjöl, sem þér áttuð að sækja? Það
skyldi ekki vilja svo til, að Rík-
arður væri sjálfur þarna inni?“
Emma brosti og steig til hliðar,
eins og hún vildi hvetja hana til
að ganga inn og sjá með eigin aug-
um hvort svo væri.
Stúlkan hikaði ekki, en gekk um
stofurnar eins og hún væri heima
hjá sér og kom svo aftur til Emmu.
„Unnusti minn sagðist þurfa að
fara til Birmingham, en hann var
svo leyndardómsfullur á svip, að
mig grunaði að hann segði ekki
satt“, sagði stúlkan hreinskilnis-
lega. „Hver eruð þér, má ég
spyrja?“
„Ég heiti Lambton-Harrison“,
svaraði Emma virðulega. „Ég er
kunnug Purvis ... “
„Unnusta mínum, meinið þér?“
„Ég vissi ekki ... “ svaraði
Emma hikandi, og skyndilega var
eins og leiftri brigði fyrir; henni
HEIMILISRITIÐ