Heimilisritið - 01.03.1947, Qupperneq 14

Vændiskonurnar í París
%
Smágrein eftir MAURICE CARR
í OKTÓBER s. 1. var í París
lokað milljónafyrirtæki í fyrsta
sinn í 1200 ár. Borg gleðinnar
bannfærði hin 200 lögleyfðu vænd-
iskvennahús sín.
Háð var hörð, opinber barátta
með og móti, áður en borgarstjórn-
in í París samþykkti næstum ein-
róma að láta til skarar skríða í
þessu máli. Það var hlustað með
jafn mikilli hæversku á talsmenn
„Sambands franskra hóruhúsaeig-
enda“. og þeir fengu jafnmikið rúm
í blöðunum og siðabótarmennirnir,
sem börðust á móti þeim.
Þegar ég reyndi að fá blaðavið-
tal hjá forystumönnum beggja að-
ila, var það viðtalið hjá siðabótar-
mönnunum, sem varð að fara fram
með leynd. Forystumaður „synd-
aranna“ bauð mér hinsvegar til
skrifstofu sinnar, talaði hispurs-
laust um málið og lét mig fá bréf,
sem veitti mér aðgang að hvaða
hóruhúsi í París sem var, svo ég
gæti skoðað allt með eigin augum
að vild minni.
„Baráttan um hóruhúsin“ stóð
einkum milli tveggja, áhrifamikilla
persóna, sem eiga einungis eitt á,-
hugamál sameiginlegt, sem sé flug-
mál. Madama hlartha Richard,
sem barðist fyrir dauðarefsingu,
hatar hóruhúsin og allt, er þeim
viðkemur, eins og pestina.
Gaston Pegeot, hinn litli. feiti
aðalritari , Bandalags hóruhúsa-
haldara í Frakklandi og nýlend-
unum“, segir við mig með axla-
yppingu:
„Þessi nýju lög eru eins og á-
fengisbannið í Ameríku — vel
meint, en óframkvæmanleg. Saur-
lifnaði verður ekki útrýmt með
því að setja lás fyrir húsin fremur
en drykkjuskap með bannlögum.
Það hafið þið Ameríkumenn rekið
ykkur á, að því er vínið snertir“.
Þegar Pegeot tók á móti mér í
hinni vistlegu skrifstofu sinni,
gortaði hann af því, að hóruhúsin
væru ríkissjóði mikil stoð og
stytta.
„Ein af skyldum mínum sem að-
12
HEIMILISRITIÐ