Heimilisritið - 01.03.1947, Side 15

alritara er að hjálpa félagsmönnun-
um við skattaframtal“, sagði hann.
„Um það bil sjö af hverjum tíu
frönkum, sem koma til tekna,
renna til ríkisins. Geri önnur fyrir-
tæki betur!“
Einkum og sér í lagi fór Pegeot-
háðulegum orðum um viðleitni
madömu Richard til að koma upp
stofnunum þar sem fyrrverandi
skækjur gætu byrjað nýtt líf.
„Það var reynt í Grenoble þeg-
ar húsin voru bönnuð fyrir stríð-
ið“, sagði hann. „Og hvað skeði?
Af 34 stúlkum gáfu bara fjórar sig
■fram til að byrja nýtt líf — og
þegar vika var liðin, var ekki nema
ein eft'ir“.
„Þeirri staðreynd verður ekki
neitað, að stúlkur gerast atvinnu-
skækjur af fúsum vilja“, hélt hann
einnig áfram. „Þær komast sem sé
að því, að þær geta unnið sér inn
hærri upphæð á einni nóttu, en á
heilum mánuði sem búðarstúlkur
eða vinnukonur hér í París“: Hann
virtist verða skelfdur þegar ég
minntist á, að hvít þrælasala
myndi eiga sér stað í Frakklandi.
Aðalandstæðingur hans, madama
Richard, var varkár, þegar ég
hringdi til hennar. Hún skyldi
veita mér áheyrn, sagði hún, en
það varð að vera í hinhi erilsömu,
öruggu biðstofu aðalskrifstofu
vígslumanns Parísar. Hún var
sköruleg, gráhærð kona, rúmlega
fimmtug að aldri.
„Ég neyðist til að vantreysta'
öllum“, sagði hún afsakandi þeg-
ar hún hafði litið á vegabréf mitt.
„Ég hef fengið fjölmargar hótanir
um árásir, brottnám og auk þess,
að mér skuli sjálfri verða þröngv-
að inn í hóruhús vegna þessa
máls“.
Þó er ekki svo að skilja, að ma-
dama Richard sé kjarklitil mann-
eskja. Hún er meðlimur heiðurs-
fylkingarinnar og þekkt í Frakk-
landi fyrir hetjudáðir í báðum
heimsstyrjöldunum. Árið 1912,
þegar hún var 18 ára, tók hún
flugpróf og var fjórða konan í
heiminum til að taka slíkt próf.
Þegar stríðið hófst var hún
hjúkrunarkona í Pantheon-hei'-
spítalanum. „Þar sá ég fólk, sem
var hræðilega afmyndað af „syfil-
is“; sagði hún. „Síðan hefur þessi
plága ekki liðið mér úr huga. Og
þá ásetti ég mér að gera allt, sem
ég gæti, til að útrýma þessu böli“.
Þegar madama Richard var
kosin í borgarstjórn Parísar, sá
hún sér færi á að framkvæma þær
kenningar, sem hún hafði barizt
fyrir í tuttugu ár.
„Þegar það er opinberlega við-
urjcennt, að hóruhús séu leyfileg
— með því að fá viðurkenningu
yfirvaldanna — þá er eðlilegt að
fólk líti svo á, að ekkert sé at-
hugavert við slíka staði“, sagði
hún.
„í raun og veru mvnda eigend-
HEIMILISRITIÐ
13